CRISE NA MONARQUÍA. CANDO A INSTITUCIÓN É A PERSOA

Roberto Laxe

A enfermidade do monarca pon sobre a mesa xusto todas as mentiras coa que rodearon a súa figura, nomeadamente esa de que non manda nada, que tanto ten te-lo como non, e abre unha crise política de incalculables consecuencias.

Se non manda nada, porque agora teñen un problema aparentemente técnico, que en realidade é de lexitimidade: o rei sanciona todas as leis, sen a súa sinatura son nulas e non serven para nada. Por iso o goberno, na ultima rolda de prensa falou de que faio por “sinatura electrónica”.

Se non manda nada, o que pasaría se se dera un referendo en Catalunya e un sector do exercito lanzara a idea de suprimilo pola forza, como xa falou algún militar retirado. O único que pode “unificar” a resposta do exercito –e como marxistas sabemos que esta é a verdadeira ferramenta de poder do capital- e o seu Xefe do Estado Maior, o rei.

A REBELIÓN POPULAR SIRIA E O IMPERIALISMO

Carlos Dafonte

A posibilidade dun ataque dos imperialistas dos EEUU e os seus aliados contra o territorio sirio, que leva dous anos asolado por unha rebelión popular que se converteu en guerra civil, na que diferentes países aportan armas e efectivos humanos, foi o que lle deu nestes últimos días un maior protagonismo ós acontecementos que alí ocorren, xerando toda unha serie de controversias.

Imos facer algunhas consideracións sobre o tema tendo en conta que falar de Siria, é aínda máis complexo que de outros países da zona, pois desde a década dos 70 do século pasado, cando a familia Assad fíxose co poder mediante un golpe de estado, o país pechouse bastante á posibilidade de ter unha boa información.

Siria foi un territorio pertencente o antigo imperio otomano, do que formaba parte xunto co que hoxe é Iraq, Xordanía, Arabia, Palestina, etc, que a traveso do tratado de Syckes-Picot, entre franceses e británicos, en plena primeira guerra mundial, dividen os dominios de quen vai ser considerado derrotado a partires de 1918, facéndose cargo os primeiros da súa administración xunto co espazo que actualmente ocupa Líbano.

Acada a independencia en 1941, pero a soberanía nacional non a exercerá ata 1946 cando as tropas francesas saen definitivamente do país, que desde 1937 funcionaba como unha, en teoría, república parlamentar, situación que se ve interrompida a partires de 1949 cando se producen toda unha serie de golpes militares, tendentes a impedir a unión con Iraq.

QUE VAN PACTA-LAS OLIGARQUÍAS DE EUROPA E EE.UU. NO TRATADO DE LIBRE COMERCIO?

Carlos Dafonte

A principios de xullo, a pesares do xesto dos franceses de boicotea-las despois de descubri-las escoitas dos servizos de información da primeira potencia mundial sobre as comunicacións dos seus aliados e de millóns de cidadás, no maior segredo, como se fai nas ditaduras, deron comezo as negociacións entre a Unión Europea e os EEUU de Norteamérica para chegar a un acordo sobre un posible Tratado de Libre Comercio entre estas dúas potencias económicas, que representan hoxe o 40 % da economía mundial e cuxo comercio bilateral é aproximadamente unha terceira parte do comercio mundial.

O FALLIDO ATAQUE A SIRIA, UN PUNTO DE INFLEXIÓN PARA TODOS

Roberto Laxe

Cando saltou ás primeiras paxinas dos medios o suposto ataque químico do réxime sirio á súa poboación, os imperialistas occidentais, os franceses, británicos e norteamericanos saíron de novo coa súa hipócrita defensa dos dereitos dos pobos. Semellaba que estabamos diante dun novo proceso como o de Iraq e desde a esquerda de sempre, nunha operación simétrica no punto oposto, pensábase que como en Siria minten igual que en Iraq, a situación Siria é igual á iraquiana, e levantaríase un masivo movemento de masas contra a agresión.

OS MEDIOS CONVIRTEN O CASO BÁRCENAS NUN "CULEBRÓN" PARA OCULTAR A CRISE POLÍTICA

Roberto Laxe

Lendo os medios de prensa e vendo as noticias, xurde a sensación de que o “caso” Barcenas semella máis un Culebron tipo Dallas, que un debate político entre responsabéis dos proxectos que, din, van sacarnos da crise.

As informacións que se Cospedal “odia” a Barcenas, que a Soraya “non sabe non contesta”, que se Rajoy faise o tonto, que se Aznar cala, e o seu alter ego, Espe Aguirre apuntase a un bombardeo. Semella que en vez dun partido político, onde se debate, por definición, de politica, é dicer, dos asuntos que atinxen o conxunto da poboacion, falamos dun grupo de amigos que xuntaronse para facer negocios e agora que as cousas ven mal dadas, comezan a pelexar entre eles.

NON ME GUSTA QUE AOS TOUROS PÓNASCHE MINISAIA?

Xulia Mirón

Así soaba o refrán da canción “A Minisaia”, que era famosa no estado español, cantada por Manolo Escobar. Moitas mozas non a coñecerán, pero as máis "veteranas" seguro que máis dunha vez cantárona no franquismo e de feito até experimentaron o que nesa canción dicíase, sobre todo porque os seus noivos, maridos, pais, irmáns....así llo facían saber ás mulleres desa época.