Roberto Laxe
O pacto entre goberno, patronal e cúpulas de CCOO e UXT para subir o SMI a 950€ ten un profundo significado político, máis aló que eses 950 estean moi lonxe dos 1.200 que desde hai anos esixe a esquerda (non o PSOE, que falando en propiedade non é esquerda): busca un bálsamo á profunda desigualdade social que a crise está a deixar.
Mirándose no espello de Chile e Francia, o capital español e as súas institucións directas (o goberno) e indirectas (as cúpulas sindicais) tentan retomar o camiño que nos ´70 deulles moi bo resultado, o consenso e o pacto, para desactivar as posibles consecuencias desa desigualdade. Por iso, todos os medios alardean da volta a esa forma de facer política; coma se CCOO e UXT o abandonasen nalgún momento.
A política de pactos sociais inaugurouse nos Pactos da Moncloa en 1977, e foi así até este ano; posto que CCOO e UXT en raras ocasións saíronse do guion do pacto: o dos salarios asínano todos os anos; no 2011 asinaron con ZP o aumento da idade de xubilación aos 67 anos, e así sucesivamente.
O balance destes máis de 40 anos de pactos non pode ser máis demoledor; a clase obreira ha retrocedido en todos os aspectos, desde a súa participación na renda, situado actualmente en ao redor do 40%, cando nos ´70 superaba o 50%, até a precariedade laboral, ... 40 anos despois, e 12 desde o estalido da crise no 2007, a clase traballadora do Estado Español é máis pobre, aínda que pareza que grazas ao endebedamento e o crédito teña máis acceso a bens de consumo.
Estas son as consecuencias directas das políticas de pactos defendidas por CCOO e UXT, así como pola maioría da esquerda (EU, PCE, etc.) até hoxe. E isto sábeno os propagandistas do sistema, os tertulianos e os xornalistas; entón, porqué tanto ruído ao redor dun pacto que eles saben non vai resolver o problema dos baixos salarios?
O motivo é ben político, non sindical nin social. Eles ben saben que unha das consecuencias das políticas europeas destes máis de dez anos de crises provocaron un crecemento exponencial das desigualdades sociais, que son o motor de estalidos sociais como os de Chile e Francia; e nun movemento moi típico das clases dominantes españolas, estas anticípanse ao movemento obreiro e popular para evitar o estalido.
Tras un par de caramelos (os 950 euros, o 0.9% dos e as pensionistas), e co acordo dunhas burocracias profundamente corruptas como son as de CCOO e UXT, queren vender á sociedade, á clase obreira, que xa estamos no bo camiño para recuperar o que quitaron estes anos atrás. Ao reintegrar na política de pactos e consenso, non só co movemento obreiro, senón tamén coas nacionalidades, volvemos á casa de saída do réxime do 78: estabilizamos un réxime en crise, amplamente cuestionado, para que o capital poida manter o seu dominio social.
Agora enténdese as declaracións de Monedero da semana pasada, cando dixo que “non había alternativa ao capitalismo”, coma se dun Margaret Thatcher tratásese (iso mesmo dixo a “dama de ferro” nos ´70); se non hai alternativa ao capitalismo, e o réxime do 78 é a forma do capitalismo español actual, pactuemos, acordemos; aceptemos os caramelos que o goberno de progreso teña a ben darnos.
Non rompamos os consensos,... porque é peor; para iso está aí a espada de Damocles en forma de Vox. Apliquemos o refrán de “virxenciña... que quede como estou” Este é o sentido máis profundo do pacto de onte entre o goberno, CCOO/UXT e a patronal, crear un precedente de que a través do pacto e o consenso pódense arranxar as cousas.
Desgraciadamente á clase obreira e os pobos, nunca ninguén, e menos a súa inimiga de clase, regaloulle nada. Se tan fácil é pactar para conseguir esta magra subida do SMI, porque non o fixo Rajoy; que é de dereitas, pero non estúpido.
A Rajoy e o PP non o levantaron ao goberno para estabilizar ao réxime, antes ao contrario; o seu obxectivo declarado desde o principio (os famosos “venres decretazo”) foi o destruír as conquistas sociais que ZP comezara a socavar; terminar a faena. Agora que o traballo feo está feito, que as condicións de traballo e de salario da clase obreira han empeorado, agora que os servizos xa están a medio derruir,... Agora toca evitar que as desigualdades sociais xeradas por estas políticas ameacen con derruir o aparello político do réxime.
Por iso míranse no espello de Francia e Chile, dúas nacións que saíron á rúa por exactamente os mesmo motivos que poderían saír no Estado Español (e dalgunha maneira xa o fixeron en Catalunya). Hai que desactivar as arestas máis agudas das políticas de Rajoy e do PP, e como non hai alternativa ao capitalismo, como nos di Moedeiro, aceptemos as esmolas que desde o goberno pactan cos chamados “axentes sociais”.
Porque Sr. Monedero, si hai alternativa ao capitalismo, e chámase SOCIALISMO; ud é só a á esquerda dun sistema e un réxime que non vai acabar, porque non pode ir contra a súa esencia, coa precariedade, coas desigualdades e as opresiones. Por iso, rexeitar unha esmola como a dos 950€ non é facerlle o xogo á extrema dereita, como vai vir dicindo a partir de agora.
Cando a poboación traballadora comprobe que os 950 seguen sendo unha miseria, cando sufra que o 0.9% non é máis que unha esmola, e cando vexa nos feitos que esta lóxica de pactos e consenso só conducen a que os ricos seguen sendo ricos e os pobres, pobres; ou hai unha alternativa social, socialista ao capitalismo, ou a extrema dereita campará polos seus respeitos.
Parafraseando a Rosa Luxemburgo, en aniversario estes días do seu asasinato coa complicidade dos socialdemócratas alemáns, “non se pode converter o océano en limonada, a base de vasos de limonada”.
En Galiza no mes de febreiro de 2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario