Eusebio López
Aínda que os medios de comunicación, con esa "produtividade/rapidez" que lles caracteriza na fabricación de información, xa pasasen páxina da semana pasada e agora toque falar de Pedro Sánchez, a errada investidura de Feijoo pon de manifesto a superficialidade coa que a inmensa maioría deles falan e escriben, educando á poboación no simplismo maniqueo nas análises -o insulto e a caricatura- co fin de despolitizala.
Trotski dicía que para “derrotar ao inimigo non fai falta insultalo”, e para derrotar ao PPVOX como “administradores do réxime” non fai falta insultalos, só caracterizar o seu papel no réxime e unha política coherentemente radical (ir á raíz das cousas) que se base na mobilización social. Nada menos, nin nada máis.
Feijoo e o PP pedíronlle ao rei presentarse á investidura, aínda que sabían dabondo que non ían conseguir os apoios suficientes, posto que levan case unha década rompendo as pontes cos seus aliados naturais, a dereita burguesa vasca (o PNV) e a dereita burguesa catalá (antes CiU, agora coñecidos como Junts per Catalunya).
Pero o PP, e o seu fillo pródigo, VOX, tiñan que tentalo; non poden deixar en mans dos progresistas (o PSOE e os seus aliados) a xestión do 150 mil millóns dos fondos "next generation". Agora sabemos o porqué das súas présas, esta semana a UE transferiulle ao goberno español "progresista" 90 mil millóns máis deses fondos; e xa se sabe, "quen parte e reparte".
Máis aló da pelexa polo control das contas do estado e eses fondos europeos, o que transmite a errada investidura é o divorcio entre a "España oficial" e a "real". Cando o 23X certificouse a derrota do PP e de VOX, impedíndolles chegar ao goberno, era obvia unha cousa: a maioría da poboación do estado español rexeita rotundamente o "proxecto de país" do PPVOX. Un "proxecto" que se puxo de manifesto ao longo do debate a semana pasada, e foi definido polo portavoz do PNV cando lle dixo ironicamente a Feijoo, "ud veu aquí a facer amigos".
A investidura errada de Feijoo demostrou que a greta aberta no réxime o 15M, que se profundou en marzo/Xuño de 2014 coa dimisión do rei Juan Carlos I e que estalase o 1 de outubro en Catalunya, non se pechou; tapárona os mesmos que se presentan como “progresistas”.
O PP só pode pactar con Vox porque todos os demais, por diferentes motivos, rexéitanos aberta e publicamente. As dereitas vasca e catalá polo ultracentralismo que rezuman, os progresistas porque o seu proxecto económico non pasa de fortalecer a economía de casino e o "palco do Bernabéu", co seu negacionismo do cambio climático.
O PP só pode pactar con Vox porque apoia a leste nas súas políticas reaccionarias respecto dos dereitos das mulleres e as minorías oprimidas inspirados pola Conferencia Episcopal e o nacionalcatolicismo.
O PP só pode pactar con Vox porque as súas políticas en cuestión de dereitos dos traballadores e traballadoras non se basean no pacto entre sindicatos e patronal para garantir a "paz social" nun marco de retrocesos con concesións formais, senón no “pau” tensionando as contradicións sociais. É o contrario ao soño de calquera capitalista orwelliano: facer aparecer un retroceso dos traballadores e traballadoras como unha vitoria destes incorporando, para iso, ás centrais sindicais como ferramentas do engano.
Nos anos da Transición falábase do divorcio que existía entre “a España real”, a das loitas obreiras e populares que a atravesaban a diario, e a “España oficial”; a dun réxime en crise, decrépito, que dera de si todo o que podía e sectores da mesma burguesía se aprestaban a prepararse para o futuro.
Como se manifestou nas eleccións, hoxe atopámonos unha situación parecida; unha “España real” nas loitas sociais, obreiras e populares, nas folgas polos convenios, contra os desafiuzamentos e o empeoramento das condicións de vida nos barrios, polos dereitos das mulleres e as minorías oprimidas, que se expresa politicamente e de maneira desvirtuada a través das forzas “progresistas” e nacionalistas.
Enfronte a “España oficial”, a do Consello Xeral do Poder Xudicial e a xudicatura, a maioría absoluta do PP no Senado, grazas a unha lei electoral antidemocrática, na Igrexa, o exército e coa cabeza visible na Casa Real; todos eles baixo unha negativa rotunda a calquera cambio que se personalizou na figura de Feijoo e a súa errada investidura.
A clave para a resolución desta contradición non vai vir da man daqueles que aparentemente expresan esa vontade de cambio da sociedade do Estado Español, os chamados “progresistas”, posto que até no debate non deron tállaa fronte ao discurso abertamente reaccionario do PP. Se estes sobreviven tras a derrota electoral e a errada investidura, é grazas a que os “progresistas” non teñen a menor intención de ir até o final no que eles chaman “o seu proxecto dun país plurinacional”, de non deixar “a ninguén atrás”, posto que conscientemente asumiron os límites e o papel que o réxime lles outorgou, ser o seu sostén de “esquerdas”; ou como dirían en Gran Bretaña, a “leal oposición” ao réxime do 78.
A precondición para avanzar nun novo “estado” é acabar cos restos do neo franquismo corporeizados en PPVOX, cambiando todas as estruturas estatais que os alimenta e sostén, desde o poder xudicial até o militar, pasando pola mesma Monarquía; e non seguir vernizándoos como demócratas. Con este confusionismo fraco favor fanlle os “progresistas” á mobilización social.
Galiza outubro 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario