Carlos Dafonte
Para os da miña xeración, os que estamos na sexta década, Fraga e franquismo están intimamente unidos. Non houbo ademais, nos anos transcorridos desde que morreu o ditador, nada que Fraga fixera que nos axudara a cambiar de opinión.
Escoitando agora, unha vez morto, algunhas valoracións que se fan sobre a súa persoa, a súa actividade política e demais aspectos da súa vida por parte de políticos, periodistas e xentes da rúa, algunhas de carácter laudatorio, non me queda máis que pensar na fraxilidade que ten a memoria humana ou a incapacidade, o medo de moit@s a saír do rebaño, a singularizarse, a ir contracorrente. ¿Ou se trata dunha campaña perfectamente orquestrada para, unha vez máis, falsificar a nosa historia pasada?
Fraga foi calquera cousa menos un demócrata e non é certo que fixera unha grande contribución á instauración do réxime democrático. Como deixou claro ca súa participación no goberno Arias Navarro, pensaba na posibilidade dun “franquismo sen Franco” e por non comprende-la situación política despois da morte do ditador, por manter unha actitude intransixente, ditatorial, fronte a unha grande parte do pobo mobilizado que loitaba pola democracia, por un cambio de sistema, chegou a poñer en perigo ata a supervivencia da monarquía; ó monarca non lle quedou máis remedio que desfacerse de Arias e Fraga e dar un paso adiante con Suárez.
E actitude de Fraga seguiu orientada en poñer atrancos ó proceso, en facelo retroceder, xuntándose máis tarde con Silva Muñoz, Fernández de la Mora, Licinio de la Fuente, López Rodó, Thómas de Caranza, etc, un grupo de franquistas a quen se coñeceu como “os sete magníficos”, embrión da Alianza Popular, dos que non hai máis que ler o seu programa, para comprender cal era o seu concepto de democracia.
A súa participación na Comisión Constitucional non foi máis que un paso táctico, que tiña o obxectivo de recortar, de poñer atrancos, máis que o de conseguir un texto avanzado que solucionase os problemas históricos que se arrastraban.
Tampouco é certo que Fraga xogara o papel de atraer ós franquistas ó xogo democrático, iso foi o que fixo Suárez; Fraga fracasou estrepitosamente en atraerse o que chamabamos o “bunker”, os franquistas máis irredentos, cara a posicións máis abertas; o 23 de febreiro de 1981 é a testemuña deste fracaso.
E durante toda a súa vida actuou como un autócrata, un personaxe autoritario, así é como sempre exerceu o poder, aínda que agora a esa actitude se lle chame “carácter volcánico”; non ten nada que ver unha cousa con outra, pódese ter un carácter moi forte e ser demócrata, escoitar ós demais, pular os organismos partidarios onde cada militante poda exercer os seus dereitos; pero ese non foi o caso de Fraga; ata o propio partido que crea, reflicte a imaxe do Movemento Nacional franquista, onde as opinións do xefe atópanse por enriba de todas as demais e goza incluso do dereito a nomear a quen o vai substituír. Como no franquismo, todo debe estar “atado e ben atado”. Filipe González chegou a dicir que Fraga tiña todo o “estado na cabeza”, de ser así, hai que matizar, que non era un estado democrático.
Sería interesante coñece-los motivos e onde se xestou toda a operación que leva á dimisión de Suárez, a voadura do seu partido, a UCD, e a consolidación de Fraga, que non era máis que un franquista en declive, grazas a importantes apoios mediáticos, económicos e políticos, a configurarse como o “gran lider da dereita española”. Tamén o sería coñece-los compromisos por el aceptados, xa que por non ter chegado á presidencia do goberno, nunca tivo a posibilidade de levalos adiante.
E finou sen ter feito autocrítica polo seu pasado e sen pedir perdón ás vítimas do réxime franquista, que utilizaba o terror dun xeito sistemático contra todos os seus opositores.
En Galicia no mes de xaneiro de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario