A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.

G. Lukács
 

martes, 26 de junio de 2012

DESPOIS DAS ELECCIÓNS GREGAS. POR QUÉ RESPIRA EUROPA?




Roberto Laxe
Todos os médios, despois dos resultados electorais do pasado domingo em Grecia, saíron coa mesma teima, “Europa respira, o euro salvase”; numha asociacion de ideas mentireira, europeísta=defensor do euro e da Union Europa, como se non colleran mais alternativas á Europa.
Mas, a que Europa refirense em realidade, porque umha semana antes a Union Europea e o goberno español anunciaban o “resgate” (ou como lle queiran chamar) da banca española, xunto com ameazas da Sra do FMI, corroboradas polo responsable de Competencia da Union Europea, Almunia, de que tiñamos que pensar em baixar os salários dos funcionários, da empresa privada e asumir unha suba do IVE.
Enton, trás as eleccions gregas, qué Europa respira. Porque é evidente de que falamos de duas Europas.
Umha Europa é a dos grandes bancos, teñan a nacionalidade que teñan, pois as interrelacions entre eles é moi grande, e o sistema de prestamos do BCE á banca privada, para que este preste os Estados, é un negocio redondo para eles; a das multinacionais e grandes empresas europeas que vem crecer os seus lucros a partir das reformas laborais, a perda de direitos dos traballadores e traballadoras e as rebaixas de salários.
Esta é a Europa do Tratado de Maastricht, no que se acordou umha politica econômica que mentras houbo diñeiro, non semellaba moi agresiva. De feito, tiña un certo aspecto que favorecia o nível de vida das masas traballadoras ao por limites á inflacion, é dicer, a perda de poder adquisitivo. Obviamente isto era umha falácia, pois o tempo que limitaban a inflacion, os salários reais da clase traballadora da Union Europea baixaban dun xeito significativo.
Os limites que em termos de debeda publica (o 60% do PIB) e de déficit (o 3%), semellaban non demasiado agresivos - os limites impostos ao desemprego parecen non importalle a ninguen-. Habia diñeiro, e poren, esse 60% e esse 3% chegaban para manter certos níveis de proteccion social. Mas chegou a crise, e os ingresos do estado baixaron em toda a Union Europea e nomeadamente em aqueles onde a construccion era o eixo do seu crecimento, Irlanda, Estado Español, Grecia, Italia, etc.
A queda dos ingresos véu acompañada dos sucesivos resgates á banca e ás empresas, com miles de millons de euros entregados para tapar os buracos, que van ás contas publicas e pagamolas todos e todas.
Refirénse á Europa que, trás as aseguradoras e os bancos, entran a tropel na xestion dos servizos públicos, nas nosas pensions, enchendo os ocos no estado do Bem estar que vai deixando a politica de “austeridade” decidida desde Bruxelas e Berlin. Queren resolver a sua queda de lucros na industria privada co saqueo dos servizos públicos e a sua posta no mercado.
Tras o resultados gregos, temporais e inestables, os donos da actual Europa, da Union Europea, si respiraron... umha noite. Porque as eleccions gregas non resolveron o problema de fondo, qué Europa queren construir; ou mais precisamente, quen domina a “nova” Union Europa, cuxa estructura estan renegociando.
O capitalismo é um sistema que se basea na imposicion pola forza dun sector da sociedade sobre outro, e non se cingue á explotacion da clase traballadora. Esta caracteristica da utilizacion da forza para impor a suas condicions trasladase ás relacions entre os mesmos capitalistas.
A frase, “o peixe grande come o cativo” é a definción das relacions intercapitalistas. Alemaña, como “peixe grande” da Union Europea quere comerse os “peixes cativos”, comezando pólos mais debiles, Grecia, convertida xa numha colônia do “IVº Reich”. Irlanda e Portugal van no mesmo camiño, aqui haberia que incluir un sócio inesperado para os alemans, o Estado Español, primiero acreedor de Portugal. Italia xa tem un goberno de “protectorado”, imposto desde Bruxelas. E o Estado Español, por moito que diga que non esta intervenido, é como aquél que prefire suicidarse a que lle mate o seu asasino; o goberno anticipase ás medidas que lle van a impoñer coa intervencion.
A crise destapou o que nunca desaparecera, as contradiccions interburguesas e interimperialistas que existen na “vella” Europa, que estan na orixe da su incapacidade para resolver o problema da unidade. Ate o Tratado de Utrecht do século XVIII sae de novo a relucir polo conflicto entre os pescadores andaluces e o colonialismo britânico em Xibraltar.
Esta é a Europa que suspirou unha noite (suspirou, non respirou, porque os problemas siguen igual); mas há outra Europa, a verdadeiramente europeísta, que ve como as opcions para un arreglo electoral dos problemas alonxase.
Grecia desmonstrou, umha vez mais, que as eleccions burguesas non son a solucion para a crisis “existencial” do capitalismo europeo. A pirrica victoria, á desesperada, de Nova Democracia, o ascenso de Syriza e a entrada do fascismo no parlamento sitúan a poboacion traballadora grega nunha disiuntiva, que cós seus ritmos, é a disiuntiva de toda a clase traballadora Europea: cómo paramos os ataques do capital europeo, e sobre todo, sobre que carris poñemos a saída da crise.
O capital tenno claro: a guerra social contra a clase traballadora, devolver-la como din os gregos “os anos 50”, desmantelando todas as conquistas dos últimos 60 anos. Esto situa a resposta nun nível que só tem un camiño, o dos anos 40, a revolucion em Europa.
O final da guerra Mundial em toda Europa produciuse umha oleada revolucionaria que tivo os seus picos mais importantes na revolucion iugosalva com Tito á cabeza, na revolucion italiana e francesa, coa toma de terras e fábricas e a organizacion do doble poder, so derrotadas pola entrega que fixeron os PCs respectivos aos gobernos burgueses, especialmente no caso italiano, na guerrilla antinazi grega que só foi desarmada e derrotada pola intervención militar britânica trás a ocupacion nazi, e na expropiacion da burguesia em Polonia, Checoeslovaquia, Rumania e Bulgaria.
A Europa que non respirou trás as eleccions gregas, foi a Europa traballadora, a que tem nas suas mans a construccion de unha verdadeira unidade europea sobre outras bases que non sexan as dos Merkel, Rajoys, Hollandes, etc. etc.; é dicer, que non se basee sobre a explotacion e o empobrecimento.
Mas esa Europa ainda tem un camiño longo por diante, o de superar o que desde todos os aparellos institucionais se introduce, os “nacionalismos” de via estreita; as solucions nacionais a unha crise que é de conxunto, de modelo e de alternativa social.
A solución a crise grega é a solución á crise da “vella” Europa; umha é inseparable da outra. A clase traballadora europea tem que ser consciente de que é umha soa clase obreira enfrentada polo vértice á clase capitalista. Mentras os aparellos da esquerda tradicional manteñan as divisions nacionais nesta loita, a clase obreira estará á defensiva.
Frente a ela há un proxeto “europeo”, o proxecto do Tratado de Maastricht, do Euro e do domínio do capital aleman sobre os demais, domínio nos feitos aceptado xa por casi todos. So cando os sectores mais conscentes da clase traballadora asuman que desta crise ou saímos todos ou caemos todos, estaremos em posicion para pasar á ofensiva contra os planes de desmantalemento e empobrecimento.
Hoxe a única saída é pular pola construccion dunha Europa dos Traballadores/as e os Pobos, que rompa co Tratado de Maastricht e o euro.
Esto tem unha precondicion, romper cós aparellos da esquerda ancorados nas fronteiras “nacionais”, e comezar a construccion dunha ferramenta politica e sindical que teña o vértice na loita pólos Estados Unidos Socialistas de Europa.
Este é o verdadeiro europeísmo, e non o que se basea na explotacion e a opresion.
Galiza, 20 de xuño de 2012

No hay comentarios:

Publicar un comentario