Carlos Dafonte
O Partido Popular
anunciou o adianto das eleccións ó Parlamento galego para o día 21
de outubro, coincidindo coas eleccións no País Vasco. Dixeron que o
fan así, só pensando en Galicia e nos galegos e galegas, pero todos
pensamos que hai outras razóns para aprobar esta medida. En primeiro
lugar o deterioro social e económico producido polos acordos tomados
polo goberno central, que contaron co apoio incondicional da
organización de Galicia; temen que canto máis tempo pase e as
repercusións das políticas do PP, deterioren aínda máis a
situación d@s asalariad@s,
máis custoso lles vai ser obte-la maioría absoluta. Non teñen
confianza en que as medidas que aproba o seu partido desde o goberno
central, melloren a situación; teñen a certeza de que vai se-lo
contrario, e adianta-las eleccións, pensan, é un mal menor.
En segundo, para
aproveitar os problemas serios que están a pasar as dúas principais
forzas da oposición.
Un PSOE despois do
trompazo electoral nas eleccións xerais, sen proxecto e sen liderado
en Galicia, sen candidat@ á presidencia e ca maioría das
organizacións en plena controversia por acada-lo poder por parte de
diferentes sectores.
E o BNG tentando
recuperarse despois das disensións da última Asemblea Nacional, que
finalizou coa marcha de colectivos e personalidades moi importantes
para numeros@s elector@s da formación nacionalista.
Estas son entre outras,
razóns polas que o PP convoca anticipadamente as eleccións,
deixando sen resolver temas como o da banca galega, Alcoa, a redución
do número de parlamentarios, que hai pouco tempo parecíalles moi
importante, a situación do campo, as listas de espera na sanidade,
etc.
A proximidade de procesos
electorais, produce sempre unha reacción en numerosos militantes e
organizacións que Lenin cualificou de estupidez; na acepción de
confusión, que non ven nada moi claro. O dirixente bolxevique,
sabemos, era moi contundente nas súas afirmacións, eu que son
menos, direi que a proximidade a procesos electorais produce en
numerosos dirixentes e organizacións políticas reaccións curiosas,
cando non, fora de lugar.
Traio todo isto a
colación pola proposta de hai uns días de Esquerda Unida-IU, que
tivo maior repercusión nos círculos políticos que na sociedade e
nos medios informativos, de formar "unha Siryza galega" de
cara o próximo proceso electoral autonómico; non me parece unha
proposta moi pensada vindo de quen ven; paréceme froito da
improvisación, diante dun proceso político, no que están abocados
a presentarse cun pequeno bagaxe de traballo na sociedade, cando as
circunstancias, moi penosas para quen é o principal grupo de onde
debe saca-los votos EU-IU, esixía despregar unha grande iniciativa
na sociedade, nas institucións nas que se ten presencia e unha forte
política de oposición a todas as medidas que se están a tomar
contra os asalariados, contra a democracia, que aínda que deturpada
permite un certo grado de actuación, e contra o que podemos chamar
xenericamente, a cultura galega.
Como nestes catro anos se
fixo un traballo moi cativo na sociedade, parece que un xeito de
esconder uns resultados presumiblemente malos, vai ser dar un
salto ó baleiro, facendo un chamamento á creación dunha nova
organización, pero no fondo o que se esta a propor é formar unha
alianza electoral, pois non vai ser máis que iso, no caso de que se
chegue a algo concreto, o que verdadeiramente propón EU-IU.
Esta organización debía
ter unha certa experiencia das alianzas cos nacionalistas; pactou hai
anos con Esquerda Galega e hai poucos coa FPG, proceso que culminou
con grande rebumbio nun teatro de Compostela, que deu como froito
algunha candidatura municipal, e despois cada organización seguiu o
seu camiño, como se nada tivera pasado.
A proposta de pacto
electoral volve a ser cos nacionalistas, "non hai dúas sen
tres", con preferencia con algúns dos que se separan do BNG
despois da última Asemblea Nacional, e marcharon facéndolle, ata o
que eu sei, unha crítica, á organización que abandonaban, no senso
de xirar cara a esquerda, cara a unhas posicións alicerzadas no
pasado e fora da realidade, cando a percepción que moitos temos é
que o BNG se xirou, o fixo cara a dereita o que se plasmou nestes
anos no apoio nas Cortes ás políticas antisociais de PSOE a cambio
de "conseguir para Galicia" cousas que nunca se
concretaron; no "goberno bipartito de Galicia", que foi
como un "electrochoc" para moita xente que confiaba no BNG,
e que veu defraudada esa confianza e confirmaba o xiro a dereita que
xa se perfilaba nas políticas municipais destes últimos anos: Pero
tamén hai xiro á dereita por parte do BNG no abandono da rúa, da
mobilización social, para pecharse nas institucións, como se desde
as mesmas se puideran solucionar todos os problemas que hoxe teñen
@s galeg@s, esquecendo unha premisa que debe diferenciar a unha
organización de esquerdas de unha que non o é, a certeza de que o
estado burgués, e os Concellos, Deputacións e institucións
autonómicas son parte do mesmo, están deseñadas en función do
interese da clase dominante e moi pouco, non digo que nada, se pode
conseguir desde o mesmo en beneficio d@s traballador@s asalariad@s.
Pois ben con tod@s @s que
saen "pola dereita" do BNG, aí se sitúan el@s, é con
quen EU-IU tenta pactar, e van ser os que terán maior peso nesa
futura alianza electoral, aspecto que non me parece pouco relevante e
que significaría, aínda que o podan negar, un paso atrás moi
importante na necesaria reconstrución da esquerda en Galicia.
Unha forza de esquerdas
nos momentos actuais, onde o capitalismo amósase realmente como o
que é, un sistema de explotación desapiadado, que malgasta a
inmensa riqueza xerada polos traballadores, que a privatiza e cando
hai perdas, as socializa, que cas reformas que esta a tomar na
maioría dos países do centro do sistema, nós sitúa nos finais do
século XIX; unha forza de esquerdas repito, non se pode agochar,
camuflar, ten que dar pasos adiante, ten que orientar tamén a
aquel@s que non lles voten, ca elaboración dun proxecto alternativo
de creba co capitalismo, cas súas políticas e cas súas estruturas
institucionais, cun programa onde xunto cos obxectivos estratéxicos
a longo prazo, aparezan elementos tácticos e cun discurso adecuado,
para así conseguir que os votos que acade EU-IU, non sexan só de
castigo, de cabreo, froito do fraude que outras forzas cometen co seu
electorado, votos que chegan e marchan con moita facilidade, son moi
volátiles, senón que sexan votos froito do convencemento, da
aceptación dun proxecto distinto. Do que se trata é ser a vangarda
das loitas, e para iso non fai falla ter moitos militantes, só ter
un proxecto, un programa e un discurso adecuados, e levar a cabo un
traballo constante na sociedade.
Sería máis rendible
para EU-IU e a esquerda, facer unha análise sobre os resultados da
organización grega; de como unha forza que naceu como unha copia de
IU, iso afirmaron no seu momento moitos dos seus dirixentes, cun
programa moi parecido e con posicións seguidistas co PASOK, o
partido que se denomina en Grecia, como o PSOE, socialista, aínda
que como aquí non o sexa. A partires dos inicios da crise soubo
evolucionar e presentar un programa de rotura en moitos aspectos, a
Unión Europea, por exemplo, co PASOK, etc, e face-lo posible para
diferencia-lo campo do neoliberalismo do campo da esquerda; o que en
tempos chamábamos en IU, "as dúas orelas". No estado
español escolleuse outro camiño, que non conduce a ningures, o de
"facer xira-lo PSOE á esquerda", o que non é unha utopía,
que sempre se teñen acadado, senón unha quimera, algo
imposible de conseguir. As posicións de IU con respecto ó PSOE,
durante estes anos e a formulación dos pactos IU-PSOE como “pactos
de esquerda”, por exemplo en Andalucía, fan moi pouco a favor da
necesaria reconstrución da esquerda no estado español; tamén a
incapacidade de IU para dirixir nas actuais circunstancias, a loita
contra as políticas neoliberais, presa das súas posicións respecto
ó PSOE e as burocracias sindicais. Con moita benevolencia, pero sen
chamarlle as cousas polo seu nome, Julio Anguita dixo que IU estaba
“desbordada” e patrocina a creación dunha “fronte cívica”.
Pero volvendo a proposta
feita en Galicia, penso que é contraditoria, pois EU-IU debíase
considerar a Siryza galega; e se non é así, explica-las razóns e
cales son os elementos a engadir, e non siglas, senón programáticos
e de acción, que lles aproximen á forza grega.
O que favorecería esta
construción sería entre outros aspectos, en primeiro lugar, abrir
un debate na sociedade galega sobre que significa hoxe a loita polo
poder, como conseguilo, como levantar un dobre poder, con quen; o
papel das institucións no mesmo. En segundo debía de estar aberto,
desde hai tempo, un debate sobre que modelo alternativo ó
capitalismo; a formulación dun programa de esquerdas, e non me veñan
co modelo socialdemócrata, de capitalismo de faciana humana e
algunhas outras cousas polo estilo, pois iso, por moita xente de
prestixio que o defenda, xa non vai ser posible, entre outras
razóns, por vivir nun mundo globalizado onde a libre circulación de
empresas e capitais é un feito, con toda a serie de privatizacións
que PSOE e PP levaron adiante, en plena derrota das forzas políticas
de esquerda, cunha construción europea imperialista, coa
desaparición dos países que servían de contrapeso ó capitalismo e
cunha crise xerada pola caída da taxa de ganancia, froito das
contradicións do capitalismo. Hai que aceptar que non hai “saída
de esquerdas” a actual situación dentro do sistema capitalista e a
partires desta premisa, aborda-las solucións.
En Galicia no mes de
Agosto de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario