Roberto
Laxe
Cando
se critican as políticas dos gobernos do PP, da Unión Europea, ...
é habitual, facer unha relación de cales son, a saber: débeda,
recortes nos servizos, resgates bancarios e privatizacións, reformas
laborais e rebaixas de salarios, ou sexa, empobrecemento xeral da
sociedade. Dáse como un feito coñecido a súa relación,
establecendo como prioritario a débeda, os recortes e as
privatizacións.
Esta
claro que neste momento a resposta social máis contundente ás
políticas dos gobernos veñen polo flanco das loitas contra as
privatizacións, a sanidade á cabeza; é por iso que ante a
sociedade visualícese a relación entre débeda, recortes e rescates
bancarios. Doutra banda, ao longo de todos estes anos vendeuse a
imaxe de que os problemas de déficit e débeda viñan, tamén, dos
salarios e as condicións de traballo dos funcionarios, que sufriron
nas súas carnes os golpes das conxelacións salariais e os recortes.
Agora é o ensino, coas súas folgas contra a Lei Wert, as que
aparecen como o centro das políticas dos gobernos.
A
débeda e o seu pagamento, o desmantelamento do estado do benestar e
os rescates bancarios non só están intimamente ligados, senón
aparecen nidios diante da sociedade -non é difícil facer as sumas e
restas-, por iso, esta centra os seus odios nos bancos. Así, nas
enquisas os empresarios, sobre todo os pequenos e medianos, saen ben
parados, véselles como vítimas igual que á clase traballadora,
mentres que os bancos e as grandes empresas –coñecida como a
“oligarquía financeira”- aparecen como os ogros, o que sen
dúbida é san e progresivo, pois apuntan o corazón do sistema.
Pero, que relación ten isto cos salarios dos 13 millóns de asalariados e asalariadas que non son de publica, e os 5 millóns de parados. Non é a débeda publica a que provocou esta situación; non foron os bancos, nin os grandes empresarios os que de maneira directa destruíron todos eses postos de traballo, non son eles os únicos que baixaron os salarios, aumentado as xornadas laborais; alén máis, a última reforma laboral fixérona á medida non só dos grandes, senón dos medianos e pequenos empresarios ao modificar a relación de forzas dentro da empresa, abaratar o despedimento, permitir rupturas da negociación colectiva, etc., no camiño que todos eles queren: o desregulamento total das relacións laborais.
Burguesía
ou oligarquía financeira
Non
fai falta ser un lince para decatarse de que esta diferenciación,
como a que se fai entre “economía especulativa” e “economía
real” é interesada. Provén de sectores da esquerda no seu sentido
máis amplo que buscan un recambio dentro do sistema capitalista; que
renunciaron á revolución socialista e necesitan dunha muleta
burguesa para a súa proposta de cambio. Por iso teorizan que os
problemas da sociedade están na economía especulativa á que nos
abocou a oligarquía financeira, salvando desta maneira a cara a
aqueles capitalistas “produtivos”, que si queren crear emprego e
desenvolver a sociedade, pero que “pobres eles”, a falta de
crédito bancario impídello.
Loxicamente
esta diferenciación interesada parte da caracterización que fan da
crise; o problema actual non esta nas estruturas da economía
capitalistas senón na cobiza dalgúns e no neoliberalismo, que
quixeron se facer ricos por cima das proprias leis burguesas. Foron
os especuladores e banqueiros, os aproveitados, os corruptos,
axudados polos políticos, os que nos trouxeron até aquí. Os
demais, desde empresarios até traballadores/as, a sociedade civil
dirían algúns, foron as súas vítimas, polo que se impón un
acordo, unha maioría social, entre os empresarios sans e os
traballadores/as (chamados “clase media”) para sacarnos do
buraco. Que esta alianza de clases déase a nivel nacional, estatal
ou europeo xa depende do marco no que se mova cada un.
Desde
un punto de vista socialdemócrata e progresista esta é unha
perspectiva teorica loxica, non teñen a menor intención de levar
adiante unha política anticapitalista; o seu obxectivo non é outro
que volver aos “bos vellos tempos” do estado do benestar.
Pero
a crise economica ten outras causas e por tanto converte este
discurso nunha fantasia.
A
causa central da crise non está nun problema subxectivo -a cobiza
duns banqueiros e politicos corruptos-, esa é unha das súas
manifestacións, senón obxectivo; a rendibilidade dos capitais
investidos cae froito da tendencia decrecente da taxa de ganancia. É
a burguesía no seu conxunto, como detentadora deses capitais, a que
“sofre” a crise agudizando as contradicións entre os seus
distintos sectores.
Di
I.I. Rubin nos Ensaios sobre a Teoría Xeral do Valor que as crises
son a ruptura do equilibrio entre produción e distribución. A
ruptura desta proporcionalidade ou do equilibrio froito da caida da
taxa de ganancia é a que provoca a situación actual, e afecta á
burguesía como clase; máis aló de que pertenza á “oligarquía”
financeira, ao capital industrial ou ao comercial. Todos eles están
unidos por unha relación superior, as relacións sociais de
produción capitalistas, o traballo asalariado e a propiedade privada
e xestión dos medios de produción e distribución, da que depende
os seus medios de vide.
A
reforma laboral, a débeda e o capital financeiro
É
xa case un lugar común afirmar que a débeda publica que atenaza a
decenas de estados ven da socialización das perdas dos bancos, que
desde o 2008 até hoxe han ir endosando aos estados polas máis
diversas vías, resgates directos, avais, prestamos, compra de
activos tóxicos, etc., etc. Isto conduciu a reformas
constitucionais, a recortes brutais nas condicións de vida da
cidadanía e nos dereitos dos traballadores/as públicos, nos seus
salarios, etc.
A
débeda publica é a xustificación que todos os gobernos utilizan
para recortar nos servizos públicos, para proceder á súa
privatización: tras a marcha do estado entran os bancos e as
aseguradoras privadas. Pero que ten que ver isto co desregulamento
das relacións laborais, a caída dos salarios dos 13 millóns de
traballadores da empresa privada; que ten que ver coas reformas
laborais. Como afirman desde sectores progresistas da sociedade, a
política de recortes e austeridade é contraproducente porque
descende o poder de compra, redúcese a demanda, afúndese o comercio
e caen os ingresos do estado, levándonos a unha espiral cara abaixo.
Aínda
sendo xusta esta critica, a súa concepción da crise fai que a súa
denuncia ó PP, Angela Merkel, a UE, a Troika - lembremos que os que
defenden estas teses están ben instalados na o esquerda, a oficial e
a alternativa, nas cúpulas sindicais, en sectores das ONGs, etc.-
limitase a que non se mantén o poder de compra da clase
traballadora, e que son “suicidas”, gobernando ao servizo dunha
ínfima minoría do capital, a “oligarquía financeira”. No
fondo, a súa critica só leva á un capitalismo de “rostro
humano”.
Como
analizamos máis arriba é bastante difícil diferenciar “a
oligarquía financeira” da burguesía como clase social propietaria
e xestora dos medios de produción e distribución; agora vexamos
como se interrelaciona a crise entre os distintos sectores da
burguesía.
Lenin,
no Imperialismo Fase Superior do Capitalismo, expuxo que froito do
desenvolvemento do capitalismo os distintos sectores do capital
fúndense nun, superior, que chamou “capital financeiro”, segundo
o cal os banqueiros, os industriais e os comerciantes convértense en
propietarios directos ou indirectos de grandes truts, que nós
chamamos multinacionais. Que sexa daquela un fenómeno especifico
dentro do capitalismo, onde conflúen diversos sectores da economía,
non exclúe o que eses sigan existindo e cada un suxeito ás leis
xerais do capital; pero pola súa interralación fai que as crise se
contaxien dunha maneira máis rapida.
Marx
falaba de que crise dentro do capitalismo había de moitos tipos,
bancarias, comerciais, industriais; e o contaxio, aínda que existía
se producía dunha maneira distinta á actual. No século XIX a caida
da taxa de ganancia afectaba ao capital bancario porque os
industriais -e por derivación os comerciantes- deixaban de pagar os
préstamos ou os intereses que debían. Co capital financeiro, os
bancos son accionistas das grandes empresas industriais, e os
industriais son accionistas dos bancos; a caida da taxa de ganancia
golpea directamente nos bancos non só a través do aumento da
morosidade, mas tamén nas reparticións de dividendos. É concreto e
directo.
Para
recuperar a taxa de ganancia ten que aumentar a taxa de explotación
da clase traballadora, e isto non ten nada que ver coa débeda, que é
unha maneira de maquillar as contas de resultados, senón coas
reformas laborais que buscan o aumento da produtividade do traballo.
Por todo iso, o que para os socialdemócratas parece incomprensible,
porque o goberno aparentemente mete nun canellón sen saída aos
capitalistas coa súa política de empobrecemento social, aparece
nidio diante de nós. O goberno actúa como o que é, o comité
central da burguesía, que máis aló dos intereses particulares
de tal ou cal sector capitalista, quere impor as medidas que
recuperen a taxa de ganancia, única maneira que teñen para saír da
crise.
Nesta
liña apunta tamén o aumento da débeda publica. O que o goberno
busca co desmantelamento do sector publico non é reducir a débeda,
só pagarlle os xuros á banca e acredores, e o déficit, senón
resolver a caida da taxa de ganancia a través da ampliación dos
sectores produtivos. Para iso ten que converter os servizos públicos
non xeradores de plusvalía porque non traballan para o mercado, en
xeradores de plusvalía introducindo os criterios de competencia e
produtividade, que mellore a achega de traballo humano non pago ao
sistema.
A
débeda e as relacións sociais de produción
En
xeral a débeda non atenta contra as relacións sociais de produción
posto que é o método de financiamento de calquera sistema baseado
na produción de mercadorías. Crise de débeda hóuboas no Estado
Español desde que se lanzou á aventura americana; a expulsión dos
xudeus polos RR CC ten moito que ver coa débeda destes, é dicir, do
estado cos comerciantes xudeus. O drama da débeda non é tanto o seu
monto, senón a falta de ingresos para soster o pago das cotas.
É
en xeral, porque no caso da actual Unión Europea esta relación
“débeda/ingresos” non é tan clara. Cando vamos o concreto, ás
relacións xurídicas europeas nas que se concretizan as relacións
sociais de produción capitalistas, vemos como o Tratado de
Maastricht impón aos estados o seu financiamento indirecto, a través
da emisión de débeda nos mercados financeiros, onde van os bancos e
inversionistas.... que compran o diñeiro a baixo prezo ao Banco
Central Europeo. Redondo o negocio.
Por
iso, cando traemos á actualidade a débeda soberana, publica ou como
se lle queira chamar, dos estados europeos achamos con que está
inflada artificialmente, por unha decisión política que buscaba
tapar os buracos da caida da taxa de ganancia do capital financeiro
(deixémonos de facer o xogo aos demagogos da dereita, falando de
bancos e políticos corruptos soamente).
Volvemos
á pedra chave de todo o edificio, a taxa de ganancia e a súa
tendencia á caida. A débeda analizada no concreto, serve para
evitar que as relacións sociais de produción colapsen froito desa
caida. Non é a causa de nada, pero é unha boa muleta para impor un
empobrecemento social que afecta fundamentalmente á clase obreira no
que fai o salario indirecto, é dicir, servizos públicos e sociais.
A débeda interrelaciónase coas formas políticas e xurídicas que
adoptan as relacións sociais de produción, converténdoa nunha
ferramenta do capital para tapar a crise que lle atenaza e así
evitar o seu colapso.
A
taxa de ganancia expresión das relacións sociais de produción
Á
parte da súa formulación matemática (G’=p/c+v), a caida
tendencial da taxa de ganancia expresa a relación inversamente
proporcional entre o aumento da produtividade do traballador/a e os
beneficios empresariais, que se ve matizada e mitigada polas forzas
contrarrestantes que Marx sinala no Capital, por iso é unha
tendencia, non unha lei absoluta. De feito a tendencia decrecente da
taxa de ganancia dedúcese a medio e longo prazo, e principalmente,
polas súas manifestacións, desemprego masivo, débeda publica e
especulación.
O
capitalista como individuo busca permanentemente revolucionar a
competitividade da súa empresa fronte aos demais, co fin do aumentar
a taxa de plusvalía (o traballo non pago), introducindo melloras
técnicas que aumentan a composición orgánica do capital -o
traballo morto da maquinaria, “c”- para reducir o tempo de
traballo necesario para a produción da mercadoría e aumentar o non
pago (plusvalía relativa, “p”).
Pero
o capitalista individual móvese nun colectivo, a clase burguesa, e
ao facer este movemento o que provoca é unha tendencia á deflación,
é dicir, á caída do valor real das mercadorías, do tempo de
traballo socialmente necesario para producilo, e con iso da taxa
media de ganancia (G’). O sistema, para contrarrestar esta
tendencia, ten varios mecanismos, un, abrir o comercio, é dicir
incrementar a venda de mercadorías, dúas, ampliar o aparello
produtivo, cunha achega masiva de traballo non pagado en sectores
novos da produción, tres, aumentar a explotación dos
traballadores/as que incremente a plusvalía absoluta xerada. O
cuarto mecanismo é a destrución masiva de forzas produtivas,
especialmente o traballo humano, que permita un novo proceso de
acumulación de capital; algo así como un “reseteo” do sistema.
Esta
contradición entre a necesidade do sistema de revolucionar
constantemente o aparello produtivo na busca dunha maior
rendibilidade e a tendencia á caida do valor real das mercadorías,
é a que esta en o fondo da crise actual, incluída a da débeda, que
se converteu na maquillaxe para tapar esa caida.
A
relación entre débeda e tendencia decrecente da taxa de ganancia é
a que existe entre a loita social en defensa dos dereitos de todos e
todas a uns servizos públicos e as conquistas sociais coa loita da
clase traballadora por acabar co mecanismo fundamental que xera as
crises do capitalismo, as relacións sociais de produción, que
impoñen que o criterio de riqueza social se base na acumulación de
capital e non na resolución das necesidades sociais.
Galiza,
a 25 de outubro do 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario