Carlos Dafonte
Cada vez máis o PP, o
seu goberno e unha importante cantidade de medios de comunicación,
comezan a falar de que o estado español atópase no bo camiño para
saír da crise. Un ministro que participou naquela, xa por min
comentada, rolda de prensa do 26 de abril do ano pasado, Montoro,
cando xunto ca vicepresidenta e o de Economía, por unha vez dixeron
a verdade e debullaron un negro panorama para a economía e a
sociedade nos anos 2014 e 2015, agora, por tratarse dunha consigna de
cara as eleccións ó Parlamento Europeo, atrévese a dicir que
“España vai ser quen tire da economía da UE e que xa se pon como
exemplo en todo o mundo”. Se a frase non é así literalmente, o
contido non cambia.
Algún partido da que se
autotitula oposición, tamén admite que as cifras macroeconómicas
comezan a ser boas; e neste “novo panorama” os datos que aporta a
última Enquisa de Poboación Activa (EPA), volven a situa-la
cuestión no seu xusto termo; un tertuliano que a analizaba un deste
días pasados, dicía, e penso que con razón, que era comparable á
dun país en guerra, pola sangría de poboación que ten marchado ó
estranxeiro e a caída do número da que é activa en máis dun
millón cen mil persoas.
Polo tanto este país intervido pola UE, aínda que o PP nos machaque acotío ca idea de que grazas as súas decisións evitaron a intervención, ten unha saída da crise, que non é posible vela afastada da loita de clases, na que se van definindo tres posibles camiños. Descarto a opción schumpeteriana de deixar que as crises cumpran co seu labor de destrución.
Quero facer unha
aclaración sobre a posición respecto a quen representan as
diferentes forzas políticas que se atopan no taboleiro social do
estado. Todas elas actúan en nome de diferentes intereses ben dunha
clase, ou dunha fracción ou capa da mesma, pero por ese afán
globalizador que se ten na elaboración dos programas, para acadar
votos de todos os sectores sociais, os mesmos chegan as veces a ser
moi contraditorios. Por exemplo cando se di defender ás grandes
áreas comerciais e o mesmo tempo ó pequeno comercio, ou cando se di
defende-lo socialismo e deféndese “a terra para quen a traballa”
e á pequena empresa con asalariados, como se na mesma non houbese
explotación da forza de traballo e podíamos seguir a poñer moitos
máis.
Desde o meu punto de
vista PP, PSOE, CiU, UPyD, e algún outro, defenden intereses
burgueses; oligárquicos uns, outros nun espectro máis amplo, pero
todos eles ven a saída desta crise moi ligada os intereses do sector
do capital financeiro en primeiro lugar e, se é posible e non
prexudica ó primeiro, a algún dos outros sectores da burguesía.
Dicía que se abren tres
posibles camiños cando goberna o PP; un primeiro é o que establece
a chamada “Troika” que seguen o PP, e o PSOE cando se atopa no
goberno. Hai que recoñecer que o PP é máis coherente, ven a dicir
sempre o mesmo, agás cando hai eleccións e presenta un “programa
lambetada” para consumo de incautos, despistados e estúpidos, e
que ninguén se me enfade, utilizo a verba no seu significado
verdadeiro que quere dicir, confuso, desorientado.
Esta política económica
con grande repercusión social orientada pola UE, comezou a tomar
corpo na segunda lexislatura do presidente Rodríguez Z, sobre todo a
partires do 2010 e agora o PP a segue, pois non lle queda máis
remedio como todo país rescatado, aínda que tentando facernos
pensar que o que aproba, nada ten que ver co que lle ordenan.
Pero non hai máis que
rele-los diarios dos días 28, 29 e 30 de maio do ano pasado, para
decatarse que é a UE quen dita o que debe de facer o goberno, ata
establece os prazos, e como hai compromisos electorais no 2014 e no
2015, permite un atraso de dous anos, na execución das medidas para
cumpri-lo déficit fiscal esixido, sen impor castigo algún.
O 28 de maio os
burócratas europeos anunciaban que “aumentarían a vixilancia
sobre España” e que o día seguinte presentarían as
recomendacións específicas, moi detalladas como no caso de
Eslovenia, e que pretendían tutelar moi de cerca a economía
española, a cambio de evita-lo expediente. Alguén pode pensar con
este tipo de afirmacións, que se recolleron nos medios de
comunicación, que somos un país soberano e que non houbo recate?.
Entre as recomendacións
dos días seguintes aparece a “modernización” da administración,
sobre todo en materia de contratación; a obriga de tomar máis
medidas sobre as pensións, as tomadas as consideran insuficientes;
engadir novas medidas para seguir completando a reforma laboral,
algunhas xa se tomaron nestes meses pasados; diante da queda dos
ingresos, unha nova reforma fiscal que abra camiño a novas subas de
impostos, os indirectos, IVE e os ecolóxicos, sobre os carburantes;
reforma enerxética e o tema da tarifa fiscal; liberalización de
servizos. Como se pode apreciar máis do mesmo, medidas para afondar
nunhas políticas que fan cargar ás clases populares, ós
traballadores asalariados, co peso da crise.
Segundo o PSOE pasou á
oposición, levantáronse voces dentro do partido ou próximas ó
mesmo, esixindo outra política diferente á de austeridade, que
podemos cualificar de neokeynesiana, voces que estiveran caladas
cando ostentaba o goberno e había unha maioría parlamentar que o
apoiaba, na que participaban xunto cos deputados e senadores do PSOE,
os de IU e o BNG. Debemos ter claro que se continuaba ca política
que fixo cando estaba no goberno, coincidiría co PP e non xogaría o
seu papel no sistema bipartidista, de “oposición”. Polo tanto
desenterran outra política, a que utilizan cando lles toca estar
fora do goberno. Neste senso, no mes pasado, déronse diversas
charlas nas catro provincias galegas para tentar de pular esta
política.
Na mesma podemos
distinguir dous elementos centrais; en primeiro lugar un análise da
crise, as razóns, a súa xénese no que se pode atopar un intento de
descarga-lo capitalismo do seu contido de clase; que espide o
capitalismo do seu contido de clase e das súas características máis
salientables, a explotación, a violencia sobre os explotados e que
inexorablemente nos conduce a unha crise tras outra. Presentan unha
banalización da crise moi na liña do novo “gurú” do
neokeynesianismo, o premio nóbel Paul Krugman.
Téntase facer crer que
son as “malas políticas e as malas ideas” as que levaron a esta
situación; que o capitalismo e un sistema san, o único que hai que
facer é aplica-las políticas adecuadas. Neste senso hai análises
críticos de Paula Bach sobre algún libro de Krugman moi
clarificadores.
Para eles os problemas
son esóxenos, non son consecuencia do cumprimento das leis que rexen
o desenvolvemento do sistema capitalista, cando a realidade é que o
capitalismo, o proceso de acumulación leva constantemente a
situacións de crise. Os problemas son endóxenos, como se ten
amosado ó longo da súa historia.
Polo tanto, e o segundo
elemento, seguindo a proposta neokeynesiana, só con aplicar unha
política distinta á de austeridade, cunha maior intervención do
estado; controlando ós banqueiros, esquecendo que o capital non é
bancario, senón financeiro, e toda outra serie de medidas que soan
moi ben nos oídos dos que sofren as consecuencias da crise, pódese
dar un xiro cara a un novo “capitalismo de faciana humana” e
iniciar unha nova etapa de expansión.
Pois ben considero que
esa proposta é unha “gran mentira”, un grande engano, e debemos
enfrontar ás masas golpeadas pola crise, non ca perspectiva dun novo
pacto social que é totalmente imposible, de recupera-lo “estado de
benestar” e todas outras propostas que xa non teñen cabida, pois
cambiou o marco no que esas políticas se deron, senón ca única
realidade que nos permitirá saír desta situación: a loita por un
novo tipo de sociedade que chamaremos socialista e que ten que deixar
dunha vez por todas de ser un concepto, que se esgrime fronte as
masas e os nosos adversarios, para elevalo á categoría de proxecto.
Ese é o terceiro camiño, o menos explorado pero desde o meu punto
de vista o único valido para as grande maiorías sociais. Só hai,
polo tanto, dous camiños, a proposta neoliberal e a proposta de
socialismo, non hai vías intermedias, non hai terceira vía.
A única alternativa,
desde un punto de vista de clase, á actual situación de crise, é a
perspectiva do socialismo. Poñer fin ó capitalismo. E sabemos por
experiencias acontecidas, que cambia-las estruturas sociais do
sistema só desde o eido institucional non é posible.
Pero hai que recoñecer
que a vía socialista conta con enormes atrancos. En primeiro lugar
porque a propaganda capitalista ligou esta vía ó fracaso do chamado
“socialismo real”, modo de produción que se implantou na URSS e
nalgúns países da Europa oriental. O seu fracaso, segundo os
propagandistas do sistema capitalista, invalida todos os intentos de
supera-lo sistema capitalista. En segundo lugar a construción
teórica do propio proxecto socialista. En terceiro, a cativa
capacidade da esquerda anticapitalista para explicalo, facelo
asumible á maioría social interesada obxectivamente no mesmo, pero
que conta con toda unha serie de atrancos ideolóxicos, políticos e
sociais, para aceptar a nova proposta.
Estes tres aspectos,
entre outros, deben ser solucionados á maior brevidade, para non
permitir que o segundo camiño se abra de novo paso entre a xente.
Relacionado co anterior,
debemos ter en conta a aparición de cara ás eleccións ó
Parlamento Europeo, dunha candidaturas como a de PODEMOS, que non se
atopa alicerzada sobre unha organización estable, nin con proxecto
coñecido, nin con programa, sobre a que penso que pode ser unha
equivocación se a formulan como un avance na transformación da UE,
no caso de acadar unha representación importante, como lle escoitei
a un dos seus promotores. Pois aínda no caso de que así fora, sería
unha representación moi cativa no conxunto do Parlamento e do
complexo institucional do estado multinacional burgués imperialista,
que son as institucións europeas e polo tanto o seu papel tamén.
Nembargantes a confusión que vai producir a presencia desta
candidatura pode ser enorme, no proceso de concienciación de moita
xente, a quen se lle está a formular, cunha grande inxenuidade, uns
obxectivos inalcanzables. Conecta cas propostas socialdemócratas
reformistas, de conseguir cambios fondos desde as institucións,
cando o proxecto estratéxico revolucionario debe ser o de conseguir
poñer fin á UE, desde a loita dos traballadores tanto dos países
centrais como dos da periferia. Este é o principal obxectivo
internacionalista.
Pero ó mesmo tempo é un
reto para as forzas da esquerda anticapitalista, pois o que está a
poñer diante da sociedade, a candidatura PODEMOS, é a posibilidade
de gañar dirixíndose á grande maioría, poñendo nun segundo plano
a posible “unidade de esquerda”, que no caso de acadarse, non
conseguiría, din eles, máis dun 15-20% que sendo moito, non serve
para gañar e o que eles sitúan en primeiro plano é a vitoria.
Supera-los resultados posibles desa unidade. Pero, que significa para
PODEMOS gañar?
Neste senso, aínda que
poda parecer estraño, conectan con dous feitos; un acontecido no
estado español, a convocatoria de Julio Anguita e a construción da
Fronte Cívica Somos Maioría, que tenta, simplificando, aglutinar á
xente afectada pola crise que son moitos millóns, e de todos os
partidos e cores a redor dun programa sinxelo neste caso 16 puntos.
O segundo a vitoria do
NON en Chile, sobre o que se rodou unha película con ese título, no
referendo convocado polo ditador Pinochet e a campaña levada a cabo
polas forzas de oposición, que chegaron á conclusión que non había
que facer unha campaña dirixida ós sectores da esquerda, senón ás
grandes maiorías sociais, rompendo ca posibilidade de acadar esa
unidade. Como tod@s lembrarán a campaña
foi un éxito e o ditador tivo que marcharse. Pero a hexemonía da
clase burguesa continuou, a explotación da forza de traballo se ten
intensificado, os servizos fundamentais seguen en mans privadas, etc
En Galicia no mes de
febreiro de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario