Carlos Dafonte
Descoñezo cando o consello de redacción da revista Charlie Hebdo
decidiu levar adiante a liña editorial que considero preñada de islamofobia, e
que coincidiu, descoñezo repito, se desde os primeiros momentos, co proceso
iniciado hai máis dunha década no que o imperialismo por medio da violencia
máis extrema, tenta a “recolonización e remodelación” dos territorios de
Oriente Próximo e Medio, cuxa poboación maioritaria é musulmá. Proceso que
considero un elemento máis da loita de clases que tenta substituír a unha
oligarquía autóctona que facía unha distribución da riqueza máis xusta, por
outra foránea que sume á maioría da poboación na pobreza máis absoluta. A revista francesa converteuse nun axente
ideolóxico dese proceso, que sementa a morte e a destrución en importantes
zonas desas rexións. Teño a impresión que tentaba, cas súas sátiras sobre o
islam e os musulmás, xustificar en algunha medida moito do que está a acontecer
nos territorios onde se están a producir desde hai moitos anos feitos dunha
violencia e brutalidade imposible de xustificar, levada a cabo polas tropas da
OTAN.
Pero a pesares do anterior, o crime cometido contra a súa redacción, non ten xustificación algunha; hai que defender a liberdade de expresión aínda que o seu exercicio leve á equivocación e a actuar indirectamente a favor dunha causa inxusta, demonizando e ridiculizando a quen sofre a agresión do imperialismo; debemos defende-la liberdade de expresión aínda que sexa para equivocarse. Polo tanto a condena do acto perpetrado polos dous irmáns Kouachi e os seus cómplices se os tiveron, non debe ser suavizada con argumentación algunha, debe ser unánime e o máis contundente posible, afastada de calquera argumentación que a converta en tibia.
Pero desde esta condena, e afectados pola natureza do crime, debemos
facer un esforzo para comprender o que esta a acontecer no mundo e seguir a
criticar todo canto nos pareza criticable. O crime de París non pode actuar de
censura. E comprender en primeiro lugar as razóns que puideron levar á
redacción da revista a iniciar unha campaña islamofóbica e só lle atopo unha
explicación: o seu compromiso cas actividades do seu goberno en Oriente Medio,
Próximo e Africa en defensa dunha pretendida superioridade occidental que neste
caso é da oligarquía mundial e o imperialismo que esconde o roubo sistemático
das riquezas que farían posible que moitos pobos deixasen e vivir na pobreza.
Francia a día de hoxe é un dos países que máis tropas e armamento ten
desprazado a numerosos países do planeta e non o fai para levar e implanta-la
síntese do republicanismo do que tanto alardean. A redacción do semanario
sumouse sen ningunha dúbida á pretendida e trabucada “guerra de civilizacións”,
concepto simplista que tenta dar unha explicación falsa e tapa-los intereses
espurios do imperialismo e o que é a loita de clases nesas rexións.
Despois do ataque contra as chamadas torres xemelgas, como continuación
á primeira guerra de Iraq e o longo bloqueo que custou a vida a numerosos
civís, sobre todo nen@s, os EEUU dixeron
declara-la guerra ó “terrorismo”. Esquecen que desde hai moito tempo este
método de violencia é a resposta dalgúns dos pobos agredidos que non teñen nin
tanques nin avións, nin drons, nin todo o armamento sofisticado que teñen as
grandes potencias; utilízase para facerlles ver os países con alta tecnoloxía
militar que si os agriden, eles tamén van sufrir. Que si aterrorizan ós seus
pobos co seu sofisticado armamento, eles consideran que con outros
métodos non tan sofisticados, pero tamén eficaces, son capaces de facer sufrir
ese mesmo terror e inseguridade a quen tanta destrución e terror leva ós seus
territorios. Con esa declaración estaban a declararlle a guerra a todos os
pobos do mundo que non estaban dispostos a dicir si, a todo canto a primeira
potencia militar quixera facer; e elaboraron unha listaxe dos “terroristas” a
quen había que exterminar, incluíndo na mesma desde organizacións políticas e
de resistencia, ata países como Cuba. Todo o que lle molestaba era
“terrorista”.
O imperialismo sabe que de
producirse actos de violencia extrema nas súas propias sociedades, levados a
cabo por islamitas radicais, van levantar un sentimento contraditorio que vai
aproveitar no seu beneficio; a aceptación por parte desas sociedades de
recortes nos seus dereitos, o adelgazamento dos sistemas democráticos e polo
tanto un maior control das respectivas oligarquías sobre os movementos de
oposición dentro dos seus países. Lles vai permitir seguir construíndo o seu
proxecto neoliberal, insolidario, segregador e clasista. E no caso de Francia,
manter a unha parte da inmigración, que
no século pasado era ben recibida e se premiaba a aqueles empresarios que
empregaban norteafricanos, metidos en barrios miserables, sen ningún tipo de
servizos, soportando cifras de paro de vergoña, sen perspectiva algunha de
mellora, consideradas como persoas de terceira clase e tentando que non se
sintan como parte da clase obreira e que ata os partidos da esquerda, non se
preocupen en absoluto polos seus problemas e futuro.
Utilizando o engano e o medo, destruíron a tres importantes países que
eran bastións contra o islamismo máis radical, Iraq, Libia e Siria, cuxas
consecuencias estamos a sufrir e o vamos a seguir sufrindo durante moitos anos;
abriuse unha caixa de Pandora de consecuencias difíciles de valorar, mentres
permanecen intocables, ca etiqueta de “amigos”, outros países que financian á
yihad e a maioría dos muhaidines que
levan o medo ás sociedades do centro do sistema capitalista: Arabia Saudita e
os Emiratos do Golfo.
En moitos territorios de Oriente Próximo e Medio, desestruturamos as
súas sociedades e ademais, alimentamos os enfrontamentos entre as diferentes
faccións do islam; todas estas políticas xerarán terror e morte nas súas
sociedades pero agora xa o comezamos a comprender, tamén nas nosas, situación
que a maioría dos dirixentes proimperialistas que nos gobernan non foron
capaces de prever; pensaron que serían capaces de mante-la guerra fora das
nosas fronteiras; os atentados de Madrid, Londres, e París indican o contrario.
Mentres a derrota do imperialismo non sexa un feito, mentres os seus servidores
sigan a dominar nas nosas institucións, cada vez máis, produto tamén da crise,
o enfrontamento se vai aguzar entre as sociedades opulentas de occidente e as
masas pauperizadas polas guerras e as intervencións imperialistas en todo o
Oriente Próximo e Medio e na nosa fronteira sur, o norte de Africa.
En Galicia no mes de xaneiro de 2015
Dacordo! Pero para matizar:
ResponderEliminarNon son lector de Charlie Hebdo, teño noticia dela dende a bronca pola republicación nas súas páxinas das caricaturas de Mahoma dun diario danés que recibira ameazas, alá por 2006. Pero botando un ollo as caricaturas, non parecen propagandistas islamófobos ó servizo do imperialismo. Mais parecen os bufóns que lle dan caña a todo quisque. Comprobable en Google: https://www.google.es/search?q=charlie+hebdo&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ei=MVy9VIfgN8WqUbKpgkA&ved=0CAgQ_AUoAQ&biw=1280&bih=672#tbm=isch&q=charlie+hebdo&imgdii=_ Aparte dunha calidade desigual e bastante mal gusto ás veces, penso que en xeral non se libra nin dios literalmente. Que despois o goberno francés e a outros poderes lles compense aproveitar certas pallasadas e tragar ás veces outras é outra cuestión. Quero dicir que tal vez non sexa a revista a que transmite islamofobia, senón outros medios que a raíz das caricaturas sí mesturan islam e integrismo, terrorismo, etc. E os poderes lles compensa tragar relativamente cando lles caen as coñas a eles, porque non lles fan dano algún na situación actual, e de feito nestes momentos lles reforza. Sempre terán o argumento de seren tolerantes e por tanto distintos ó integrismo (ou os poderes tras del). De feito parece que a quen mais lle compensou o atentado foi a Hollande, bastante atacado pola revista.
Lorenzo.