A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.

G. Lukács
 

martes, 10 de enero de 2017

OS ELOXIOS FÚNEBRES NON PODEN REESCRIBIR A HISTORIA




(Editorial de “ODiario.info” de Portugal)

Nunha vida política tan prolongada e cunha traxectoria tan contraditoria como a de Mario Soares, non todos os aspectos serán negativos. Pero se se pretende fixar no momento actual o seu lugar na historia, hai un feito que para o noso pobo e o noso país é máis relevante que calquera outro. Se o 25 de abril de 1974 constituíu o máis importante acontecemento da nosa historia ata o día de hoxe, Mario Soares debe ser lembrado como un dos seus máis destacados e encarnizados adversarios. Vasco Gonçalves e Álvaro Cunhal identifican na súa figura ao principal responsable da contra-revolución portuguesa.
Debe ser lembrado como alguén que, desde o primeiro día, apostou por que a Revolución de Abril non superase os límites dunha revolución burguesa. Por que a conquista da liberdade política non trouxese consigo as transformacións económicas, sociais e culturais que garantisen que, co derrube do réxime fascista, os traballadores e o pobo portugués abrisen o camiño dunha sociedade non só libre da opresión senón tamén liberada da explotación, da desigualdade, da dependencia e do atraso, e que os pobos das colonias portuguesas conquistasen a efectiva independencia nacional.

Esta perspectiva alarmou ao gran capital nacional e transnacional. Mario Soares considerouse como unha dos intérpretes políticos centrais desta alarma. Conspirou, aliouse e foi apoiado polos máis reaccionarios sectores da dereita e do imperialismo. Traballou incansablemente para dividir ás forzas progresistas civís e militares. Fixo súas consígnalas de orde reaccionarias, foi o portavoz do máis rastreiro e fanático anticomunismo. Non houbo golpe contra-revolucionario no que non estivese directa ou indirectamente implicado, non só en Portugal senón tamén en África. Deu cobertura e xustificación política á ofensiva terrorista da extrema-dereita.
Contido o impulso revolucionario co golpe do 25 de Novembro de 1975 (que estivo a piques de desencadear unha guerra civil), Mario Soares asumiu como primeiro ministro a tarefa de destruír e investir, desde o goberno, as grandes transformacións que se desencadearon debido á asombrosa creatividade revolucionaria das masas en movemento: a Reforma Agraria, as nacionalizacións, os dereitos dos traballadores e dos pobos. Acordou coa dereita as sucesivas revisións constitucionais con vistas a retirar da Constitución as garantías de defensa das conquistas revolucionarias. Culminou a súa nefasta actuación destrutora co proceso de adhesión á CEE, instrumento decisivo de submisión de Portugal ao gran capital transnacional.
Así, nestes termos, Mario Soares deixa marcadas as décadas dos 70 e 80 do século pasado no noso país. Décadas de desencadeamento de políticas de dereitas, décadas de retroceso social e democrático, décadas de subalternidade e dependencia nacional.
Se o seu papel posterior é nalgúns aspectos menos negativo, débese sobre todo a que as políticas e os protagonistas políticos aos que abriu camiño conseguirían agrandar máis aínda as políticas e a acción que el iniciou. Foi, como Presidente da República, menos malo que como primeiro ministro. Pero nunca abandonou os trazos fundamentais da súa opción política e ideolóxica: a alianza co gran capital e o imperialismo, a dispoñibilidade de actuar contra calquera proxecto de transformación anticapitalista en calquera sitio onde puidese influír, concretamente no marco da Internacional Socialista.
O seu lugar na historia é, no fundamental, o de alguén que combateu tenazmente pola liquidación da esperanza de Abril. De alguén cuxa acción abriu o camiño e iniciou as políticas que conducirían a Portugal á súa penosa situación actual.
Ningún eloxio fúnebre poderá eludir esa realidade.

8 de xaneiro de 2017



No hay comentarios:

Publicar un comentario