(Editorial de “ODiario.info” de Portugal)
Nunha vida política tan prolongada e cunha
traxectoria tan contraditoria como a de Mario Soares, non todos os aspectos
serán negativos. Pero se se pretende fixar no momento actual o seu lugar na
historia, hai un feito que para o noso pobo e o noso país é máis relevante que
calquera outro. Se o 25 de abril de 1974 constituíu o máis importante acontecemento
da nosa historia ata o día de hoxe, Mario Soares debe ser lembrado como un dos
seus máis destacados e encarnizados adversarios. Vasco Gonçalves e Álvaro
Cunhal identifican na súa figura ao principal responsable da contra-revolución
portuguesa.
Debe ser lembrado como alguén que, desde o
primeiro día, apostou por que a Revolución de Abril non superase os límites
dunha revolución burguesa. Por que a conquista da liberdade política non
trouxese consigo as transformacións económicas, sociais e culturais que
garantisen que, co derrube do réxime fascista, os traballadores e o pobo
portugués abrisen o camiño dunha sociedade non só libre da opresión senón tamén
liberada da explotación, da desigualdade, da dependencia e do atraso, e que os
pobos das colonias portuguesas conquistasen a efectiva independencia nacional.
Esta perspectiva alarmou ao gran capital nacional e transnacional. Mario Soares considerouse como unha dos intérpretes políticos centrais desta alarma. Conspirou, aliouse e foi apoiado polos máis reaccionarios sectores da dereita e do imperialismo. Traballou incansablemente para dividir ás forzas progresistas civís e militares. Fixo súas consígnalas de orde reaccionarias, foi o portavoz do máis rastreiro e fanático anticomunismo. Non houbo golpe contra-revolucionario no que non estivese directa ou indirectamente implicado, non só en Portugal senón tamén en África. Deu cobertura e xustificación política á ofensiva terrorista da extrema-dereita.
Contido o impulso revolucionario co golpe do 25
de Novembro de 1975 (que estivo a piques de desencadear unha guerra civil),
Mario Soares asumiu como primeiro ministro a tarefa de destruír e investir,
desde o goberno, as grandes transformacións que se desencadearon debido á
asombrosa creatividade revolucionaria das masas en movemento: a Reforma
Agraria, as nacionalizacións, os dereitos dos traballadores e dos pobos.
Acordou coa dereita as sucesivas revisións constitucionais con vistas a retirar
da Constitución as garantías de defensa das conquistas revolucionarias.
Culminou a súa nefasta actuación destrutora co proceso de adhesión á CEE,
instrumento decisivo de submisión de Portugal ao gran capital transnacional.
Así, nestes termos, Mario Soares deixa marcadas
as décadas dos 70 e 80 do século pasado no noso país. Décadas de
desencadeamento de políticas de dereitas, décadas de retroceso social e
democrático, décadas de subalternidade e dependencia nacional.
Se o seu papel posterior é nalgúns aspectos
menos negativo, débese sobre todo a que as políticas e os protagonistas
políticos aos que abriu camiño conseguirían agrandar máis aínda as políticas e
a acción que el iniciou. Foi, como Presidente da República, menos malo que como
primeiro ministro. Pero nunca abandonou os trazos fundamentais da súa opción
política e ideolóxica: a alianza co gran capital e o imperialismo, a
dispoñibilidade de actuar contra calquera proxecto de transformación
anticapitalista en calquera sitio onde puidese influír, concretamente no marco
da Internacional Socialista.
O seu lugar na historia é, no fundamental, o de
alguén que combateu tenazmente pola liquidación da esperanza de Abril. De
alguén cuxa acción abriu o camiño e iniciou as políticas que conducirían a
Portugal á súa penosa situación actual.
Ningún eloxio fúnebre poderá eludir esa
realidade.
8 de xaneiro de 2017
No hay comentarios:
Publicar un comentario