UNHAS NOVAS ELECCIÓNS QUE DEBEN MARCA-LO CURSO DO RÉXIME

Carlos Dafonte

Levábamos tempo en campaña electoral, agora o que se definiu é cando se van celebra-las eleccións. O réxime, é dicir as principais institucións políticas e a propia Constitución, as políticas económicas neoliberais e de austeridade fronte ás crises que se suceden, e o dominio social, político e económico da oligarquía financeira, sen estar en perigo, as forzas que o seguen a apoiar son moi numerosas, atópase incómodo despois do retroceso do bipartidismo e a aparición de novas forzas políticas; e aínda que non son “tan feros como parecían”, para enfrontar os próximos retos con que a oligarquía se atopa, continuar co proceso de acumulación e a concentración e centralización do capital nunha situación de crise de moi longa duración, atou todos os cabos e recomendou ningún pacto que poda abrir fendas, aínda que sexan cativas, no réxime.

E despois dunha potente “preparación artilleira” levada a cabo polos medios de comunicación, co obxectivo da demolición de Unidas Podemos e a denuncia de Ciudadanos como un partido de “chiquilicuatres”, oportunista, que cambia de posición constantemente, con graves problemas internos, que todo é certo, convócanse novas eleccións para tentar que os dous partidos hexemónicos na transición política, aínda que un cambiase varias veces de nome, a dereita progresista, o Psoe, e a dereita conservadora, o actual PP, consigan o pulo e os votos necesarios para iniciar de novo a senda bipartidista.

Con Vox, na longa campaña electoral iniciada a finais de abril e que continuará aínda por un mes e uns días, ninguén se meteu, se lle necesita, como a Ciudadanos, con menos votos pero como un elemento disuasorio que faga reflexionar sobre os perigos que se atopan presentes se rachamos co esquema trazado no ano 78 e unha lei electoral manipuladora.

E un Ciudadanos aínda que reducido en votos e escanos, tamén é un perigo para un PP, que si abandona o guión, agora coñece que un financiamento eficaz cuxo proceder non se vai coñecer e a permisividade nos medios, en calquera momento pode repetirse o acontecido electoralmente en abril do presente ano. É dicir, que o PP consiga os peores resultados cuxos votos van parar a C's.

Na campaña contra Unidas Podemos, faltaba a “traca final”, convencer a Errejón que se debe presentar, non só en Madrid, onde despois de traizoar a Podemos que o elixira candidato á presidencia da Comunidade Autónoma, fundou Más Madrid, senón que agora sen estrutura orgánica, cartos para a campaña, programa nin discurso, o incitan desde diferentes medios de comunicación, a que se presente en todo o territorio do Estado. Os que o incitan supoño estarán comprometidos a pagar e axudar.

Un elemento moi subliñable nesta campaña, e que os medios de comunicación manexaron, é que nada do que eu considero importante e resumo nas anteriores liñas, é certo; senón houbo acordo é pola culpa dos políticos que todo o cifran nos seus intereses persoais, e son polo tanto mesquinos e inmaduros, que o único ó que aspiran e ter bos postos, bos salarios e practica-lo nepotismo, montando “chiringuitos” que para nada valen, como non sexa para enfeblece-lo erario púbrico.

Téntase debilita-los partidos e dun xeito subliminal de fortalece-la Monarquía, pois o acontecido nestes meses, leva a pensar, se o xefe de estado, é dicir o rei, pertencera a un partido, teríamos neste momento un problema maior. Menos mal que non é así e que o que temos é independente dos partidos políticos, que amosaron a súa incapacidade para dar solución ó problema. E como esta campaña a levaron os grandes medios de comunicación que son todos propiedade da oligarquía, pois se deben sacar, algúns partidos os primeiros, conclusións e canto antes mellor.

Algúns e algunhas dirán “¡Ah, unha nova teoría da conspiración!”. Non, nada relacionado con conspiracións; é o normal nas sociedades divididas en clases, onde a clase o fracción de clase hexemónica utiliza todo o seu poder para que trunfe o que chaman “o sentido común”, que non é outra cousa que o seu xeito de pensar. Dende hai anos fíxolles pensar a unha parte importante da sociedade, a moit@s que só tiñan o seu salario para vivir, que se converteran en clase media; tod@s éramos da clase media, pero cando chegou a crise viuse que non era así, aínda que para aparentar coherencia e non sentirse enganados, afirmaron que a crise se cargara sobre as “costas da clase media”; a crise cargouse sobre as costas dos traballadores asalariados e a clase obreira.

Os que montaron esta complexa campaña, cuxo obxectivo é reforza-lo réxime e polo tanto á Monarquía, o bipartidismo e as políticas neoliberais, non lles importa ser contraditorios e facerlles perder forza e prestixio a outro dos piares desta decrépita democracia: os partidos políticos; nin o que moitas veces estes mesmos medios consideran a festa da democracia, as eleccións. Verdadeiramente levan meses dicindo que a xente esta farta de votar e que ademais esta inestabilidade política non é consonte ca boa marcha da economía. Como alguén pode estar farto de votar? Como pode haber xente que diante dunha situación como a que estamos a vivir, cunha nova recesión que nos ven enriba, en vez de facer pactos as súas costas e renunciar a aspectos do programa presentado, que é o contrato que o partido fai cos seus electores, se enfaden por se lles convocar de novo para que decidan? Ninguén que se considere un demócrata se debe considerar cans@ por votar. “E que ademais é moi molesto ter o buzón con propaganda electoral”, pois tírela e non a lea, que tdos os días as grandes áreas comerciais o fan e ninguén protesta.

Ogallá nos convocaran cada poucos meses e puidéramos intervir moito máis en política, por medio do referendo, para temas que nos afectan e que ninguén pregunta, como o cambio do 135 da Constitución, por exemplo.

E respecto a situación económica, tampouco se lle debe dar creto ás verbas que se escoitan estes días; nos últimos anos pasamos por momentos de inestabilidade política cando o PP tiña maioría relativa, crise da Monarquía, crise no Psoe e do Pp, moción de censura e inestabilidade ata hoxe; pois ben, os datos macroeconómicos do conxunto do Estado son dos mellores dentro da U.E, non entro a analiza-las razóns, mentres que outras economías como a alemana, que deron estabilidade a situación política ca “grande coalición”, entra en recesión. Que non nos mintan.

O que está en xogo nas próximas eleccións, é afortala-lo réxime, cheo de corrupción, cunha feble democracia burguesa e polo tanto cada vez menos participativa e recortada, seguir cas políticas de austeridade que pula a UE, permitir que poderes que non se presentan ás eleccións sigan a impor os seus criterios, recortes en servizos públicos e privatización dos mesmos, mingua nos dereitos sociais e laborais, etc, ou abrir, aínda que só sexa abrir, e recuperar nas institucións, un espazo político ó que temos que obrigar a estar presente na rúa, para o que se necesita organización e mobilización, que poda se-lo xermolo dun dobre poder que hai que construír se queremos se produzan algún día, cambios estruturais importantes.

En Galicia no mes de setembro de 2019