Eusebio López
Foi von Bismarck o que dixo “as leis, como as salchichas, deixan de inspirar respecto a medida que sabes como están feitas”; o caso Montoro é a perfecta manifestación desta sabia afirmación.
Tamén é a diferenza entre un caso de crise sistémica, "como se fan as leis", e un de corrupción, como foron os innumeros casos do PP na época de Aznar e M.Rajoy, ou os máis recentes de Koldo e cía.
O equipo de Montoro era un lobby, como os que están legalizados na UE ou os EEUU, e que en Galiza se chaman "cluster"; que non son máis que organizacións sectoriais da patronal para presionar, comprar e forzar leis nos parlamentos. Como no Estado Español non están legalizados os lobbys, as consultorías, despachos de avogados e demais negocios cumpren ese papel.
O caso Montoro é o capitalismo na súa esencia: as leis son ferramentas políticas para favorecer os negocios da burguesía xa sexa a través do acceso a subvencións, a exencións fiscais, etc. Quen non lembra ao empresario catalán da Escopeta Nacional de Berlanga, pagando a unha aristócrata madrileña arruinada para organizar unha cazaría que lle permita ter acceso ao ministro do ramo. Buscaba unha lei que obrigase a todas as novas construcións a que instalasen porteiros electrónicos, que el fabricaba.
Por favor, non poñamos cara de sorpresa hipócrita, como o comisario Renault de Casabranca, cando di "descubrimos que aquí se xoga".
O capitalismo é a corrupción legalizada desde a explotación da clase traballadora, á que se lle paga en salarios menos do que o produce co seu traballo, e esa diferenza aprópiallo o capitalista. Corrupción hipócrita, porque cando leva á contabilidade, os salarios constan como "gastos", non como o que son, o pago dunha parte da riqueza xerada polo traballo.
Sobre esta corrupción constrúese a competencia intercapitalista á que os seres humanos en forma de burgueses, os propietarios ou xestores do capital, van como o home de Hobbes, como un "lobo para o home".
E aquí aplícase a maxima de que "no amor e a guerra, todo vale". En amor, mellor non; pero na guerra incruenta que é a competencia inter capitalista en situación normal, "todo vale". E Montoro, co seu equipo, fixérono válido.
Pero como dixese Fraga no seu momento, "Spain is different". A estrutura económica española intocada desde o Plan de Estabilización dos 50, con tres patas sobre as que se apoia, a construción de infraestruturas e vivendas, o turismo e o investimento estranxeiro, favorece, e de que maneira, "o todo vale" de Montoro.
A diferenza da industria manufacturera, téxtil, quimicas, naval, ou o comercio e os servizos, que se conforman" con leis laborais que lles permitan a superexplotación da clase traballadora (coidado, aquí tamén hai lobbys; lembremos que nos anos 90 dicíase que as leis laborais redactábanse en Hermosillla, rúa de Madrid onde ten a súa sede O Corte Inglés), para as grandes construtoras, eléctricas e demais, os Orzamentos Xerais son a súa fonte de alimentación.
Non viven da venda no mercado dos seus produtos, senón das concesións e os plans do estado en obras (AVE, pantanos, concesións eolicas, centrais electricas, etc.). Sen eles, non son nada. Montoro e o seu equipo, como tantos outros que de seguro poboan as oficinas de Madrid atoparon as minas do Rei Salomon co seu papel de "lobbys" extraoficiais, de intermediación entre o Parlamento e os seus clientes.
Xorde unha pregunta obvia, cal é a solución?.
Para a maioría dos sectores do progresismo (da extrema dereita non digo nada, porque non lles importa; eles son os "montoros") pasa por legalizar os lobbys, o seu marco de actuación, a imaxe e semejanda de democracias "avanzadas" como os EEUU ou a UE, onde xa o están.
Isto non sería máis que legalizar a corrupción e non acabaría co problema, a esencia do estado capitalista: ser o comité central e xestor dos intereses do capitalismo.
Aínda que é de dubidar que o manden ao cárcere porque con facer como o seu exjefe de goberno M. Rajoy, con pasar a chamarse C.Montoro chegaríalle para que a UCO, a CIA, o MI6 ou o CNI perdénlle a pista, o certo é que o saqueo das contas do estado (ou sexa, o diñeiro de toda a sociedade) polos corruptores, as leis aprobadas e os beneficios obtidos polos "conseguidores", seguirán aí.
Por iso, ou se vai á raiz do problema, ou non imos asistir máis que a un paripé seudemocrático e seudo transparente.
A primeira medida sería a de derrogar todas as leis aprobadas nesas condicións, a segunda, a devolución do diñeiro, non só o que Montoro e os seus levaron, senón os beneficios que as empresas obtiveron pola aplicación desas leis.
Por último, para que non se volvan a producir casos como este, acabar coa propiedade privada dos medios de produción, distribución e financeiros, lembremos que a banca española foi rescatada con máis de 60 mil millóns, en leis aprobadas polo equipo de M.Rajoy/Montoro; quen non nos di que tamén eles pagaron?, expropiandolos, e pondo toda a súa capacidade procutiva e financeira ao servizo da resolución das necesidades sociais.
Di o refrán, "morto o can, acabouse a rabia"; acabemos cos corruptores e veremos que rapidamente se acaba coa corrupción.
En Galiza no mes de xullo 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario