Roberto Laxe
Fai uns días, un sector do parlamento portugués
púxose a cantar o “Grandola Vila Morena”, e o primeiro ministro que nese
momento estaba a falar, tivo que calar e esperar a que se terminase; imaxinemos
aquí que un sector do parlamento puxésese a cantar o himno de Riego (o da
Republica), desde as bancadas do PP escoitariamos histéricos berros de “non
abramos as feridas do pasado”.
A diferenza entre ambas as reaccións veñen dadas
sobre como foi pechada a ditadura portuguesa de Salazar e Caetano, cunha
revolución, a do 25 de abril, que limpou o pasado. Agora Portugal é un réxime
democrático burgués sometido aos ditados da Troika e a Unión Europea. E o “Grándola
Vila Morena” é o himno desa limpeza que nin a mesma dereita pode cuestionar.
No Estado Español sucedeu exactamente o contrario.
Mentres os portugueses o 25 de abril derrubaban, sen condicións nin falsos
consensos, a ditadura, no 78 aquí pactábase como os axentes da ditadura
transitaban a “demócratas” e, no colmo para calquera demócrata, son agora os
“administradores” dunhas liberdades que negaron corenta anos,
Por todo iso, mentres os portugueses din “é
necesario outro 25 de abril” e para superar a situación actual reivindican a
caída da ditadura, nós non podemos reivindicar nada, temos que dicir, abaixo o
réxime construido coa constitución do 78. Iso si, a dinámica de ambos
os procesos conducen a un mesmo final, a loita contra os réximes actuais,
contra a Unión Europea e a Troika, e por verdadeiras transformacións sociais a
partir dunha saída obreira e popular á crise.
Isto supón retomar o camiño comezado na folga xeral do 14N, cando a clase
traballadora da Península Ibérica xunto cos compañeiros e compañeiras do resto
de Europa rexeitaron na rúa, coa mobilización, os planes de axuste e
austeridade que están a empobrecelos.
A Confederación Europea de Sindicatos (CES) non vai
dar a continuidade que a loita contra eses planes precisa, esta directamente interesada
na estabilidade desta Unión Europea e dos seus gobernos. Por elo, é preciso
avanzar na construción dun referente sindical e político, combativo e de clase,
que desde a mobilización poña en cuestión as bases capitalistas que xeraron
esta crise.
Neste sentido, o pasado mes de marzo, en París,
constituíse umha Rede Sindical Internacional, coa asistencia de 250 delegados e
delegadas de 45 países, europeos e non europeos, que plantéase dar os primeiros
pasos para resolver a contradición entre as necesidades sociais, a mobilización
que a clase obreira precisa e o carácter reaccionario das actuais direccións
sindicais maioritarias que frean constantemente a loita obreira e popular ao
servizo dos seus pactos cos gobernos e a Unión Europea.
Galiza, 10 de abril do 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario