Carlos Dafonte
Despois de máis de
trinta anos de autogoberno, con importantes competencias asumidas,
outras aínda non o foron, e cuantiosas cantidades de euros
procedentes dos impostos do estado ou da UE, xestionados polas
institucións galegas, as clases traballadoras atópanse nunha
situación de precariedade só previsible como consecuencia de quen
nestes anos xestionou o poder en Galicia e en beneficio de quen o
fixo. E dicir, se miramos a realidade desde a perspectiva da loita de
clases, única que nos permite coñece-la, podemos afirmar que nestes
anos xestionouse só en favor dos poderosos, na idea trabucada propia
do neoliberalismo, de que só eles poden crear postos de traballo e
riqueza e polo tanto é necesario que teñan os bolsos cheos.
A realidade, que sofren
de distinto xeito @s asalariad@s e
os que non o son, indica que todos os datos a nivel económico son
desfavorables; non converxemos cas autonomías con maior capacidade
económica e a crise posiblemente faga máis difícil esta
converxencia; seguimos a ser a única autonomía pluriprovincial que
non ten a ningunha das súas provincias por enriba da media de
riqueza do estado. Aumentan os desequilibrios de todo tipo entre a
Galicia interior e a costeira. Segue o proceso de
desindustrialización e o paro e a emigración, grazas as dúas
últimas reformas laborais, atópanse nuns niveis, inaceptables ata
para o sistema capitalista e continuarán aumentando nos vindeiros
anos. O sector primario, gandaría e pesca teñen enormes problemas
estruturais que levan a ruína a unha parte importante do mesmo; nun
diario de Galicia, do mes de novembro pasado titulaba “tres
milleiros de granxas lácteas galegas atópanse o borde de suspender
pagos” situación que se está a dar desde hai moitos anos sen que
se lle busque desde Galicia, nin desde a administración do estado,
solucións e o sector pesqueiro segue a recibir cartos para continuar
co desguace de barcos. Co outrora poderoso sector naval nunha
completa decadencia, a pesares das patéticas aseveracións tanto de
Feijoo como do ministro Montoro sobre a “carga de traballo” e as
boas perspectivas. Co ataque constante contra o idioma e a nosa
cultura desde as institucións propias. Cunha sociedade envellecida,
e polo tanto con poucas perspectivas, que sofre constantes agresións
contra dereitos básicos como a sanidade, pensións, garantía dos
seus aforros, acadados a maior parte das veces nunha vida chea de
sacrificios. Cos asalariad@s vendo
mingua-los seus dereitos laborais, sociais e políticos, así como os
seus salarios e axudas para os seus fillos, en libros de texto,
comedores, ou familiares dependentes.
Esta situación da que
describo so algúns parámetros, dun xeito obxectivo, ten ademais
unha consecuencia que se pode cualificar de catástrofe, a emigración
de milleiros de persoas nun vector da poboación entre 16 e 30 anos,
calcúlase que preto de 75.000 nos últimos tempos, que nos convirte
nun país cun futuro moi precario.
Polo tanto é razoable
afirmar, contradicindo as verbas do Presidente da Xunta e dalgúns
dos seus Conselleiros que ven moi próxima a recuperación da
economía, cada vez parécense máis a Rodríguez Zapatero, a quen
criticaban o seu “optimismo antropolóxico”, que Galicia atópase
mergullada nunha fonda crise que se vai ver aguzada nos próximos
anos, pois non hai ningún sector do que poda dicirse que vai ser o
que tire da economía galega nunha suposta recuperación.
Recuperación que a bo seguro se vai facer en función dos intereses
da clase hexemónica na estrutura de clases española, polo tanto se
dentro da propia burguesía vai haber vencedores e vencidos, dentro
da clase dos asalariados todos vamos a ser derrotados ó mesmo tempo
que tentarán impoñer un acusado centralismo uniformador ó servizo
desa fracción de clase.
E se a crise económica é
fonda, como non podía ser doutro xeito a crise política a pesares
de que as aparencias as veces podan facer pensar outra cousa, tamén.
Cun PP cómplice das
políticas que desde Bruxelas e Madrid se toman contra a maioría dos
galeg@s e ensimesmado ca súa maioría
absoluta que non a utiliza para tentar cambia-la situación, cuestión
da que se comeza a decatar unha parte importante do pobo galego, o
que aumenta a desconfianza que ten na acción política nestes
momentos e que leva á desvalorización das institucións de
autogoberno, deixan de crer que sirvan para algo, facéndoas máis
vulnerables ós ataques centralistas.
A inoperancia das
institucións e a corrupción imperante na sociedade galega, apúntase
no debe do PP, pero a primeira non é a causa da torpe e pouco
ilustrada dirección do partido maioritario, responde á defensa duns
intereses de clase moi determinados que a poñen en contradición cos
intereses da maioría de quen lle da os votos. É labor da oposición
poñer en evidencia esta contradición e rescatar a parte dos
votantes do PP para outras políticas.
Pero a oposición de
dentro do sistema, PSOE e BNG, vive un proceso de desvalorización
social despois que o goberno bipartido puxera en evidencia a
fraxilidade e superficialidade da alternancia, incapaz de orienta-la
sociedade galega polo “proceloso mar da crise” que iniciaba a súa
andaina, como consecuencia da súa incapacidade de facer un análise
certeiro da mesma e propor as solucións que se precisaban. Sumáronse
a unha análise trabucada, en certos aspectos, como non podía ser
doutro xeito, similar ó da Internacional Socialista, incapaces de
decatarse e aínda que así fora non ían acepta-lo veredicto, de que
non hai saída socialdemócrata á mesma e que, aínda que non estean
perfilados os dous polos de enfrontamento, so é posible ou unha
saída neoliberal, a que impón a UE, e o FMI ou unha saída que
avance cara a unha nova sociedade, que nada ten que ver ca sociedade
capitalista, que AGE fixo albiscar a máis de 200.000 galeg@s
Por iso os resultados
electorais de hai uns meses, aínda hai moit@s
galeg@s que pensan que as súas
condicións poden variar por medio do voto, foron os que foron para
as forzas que configuraron a alternancia co PP en Galicia: a derrota
sen paliativos de PSOE e BNG, e unha aparición moi engaiolante da
coalición de ANOVA e EU, que tivo proxección estatal.
Pero pasados uns meses
desde aquel feito podémonos preguntar, sobre como xestionan uns a
súa derrota e outros a súa aparición con forza no panorama
político galego. A resposta é a decepción que penso embarga ó
votante de calquera das tres forzas que se consideran oposición ó
PP.
Un PSOE paralizado,
concentrado na súa fractura interna, a busca dun novo liderado e un
novo programa; faime recordar a soada frase de Marx, Groucho, de
“estes son os meus principios, se non che gustan teño outros”, o
que amosa unha vez máis a fraxilidade ideolóxica desta
organización.
Un BNG, que necesitou
recibir unha forte queda electoral, para decatarse que a súa
actividade de “conseguidor” en Madrid, actuando como monaguillo
do PSOE nas Cortes foi un fracaso, o mesmo que o abandono da rúa,
pecharse nas institucións a xestionar os límites que o capitalismo
impón, tanto nos Concellos, como nas Deputacións ou na experiencia
da Xunta, na que apareceu como cómplice das políticas neoliberais
do PSOE e interesado fundamentalmente na construción dunha burguesía
nacional. Pero o camiño emprendido na última asemblea, na que
cambiaron de voceiro, paréceme pouco meditado e unha mala copia do
que acontece no País Vasco e Cataluña; nun momento como este no que
as clases populares necesitan unha resposta as súas necesidades
inmediatas; centrar a solución na profundización do proceso
soberanista, pode servir para atraer a sectores independentistas pero
o vai illar da maioría da sociedade. Véxolle de positivo que
imposibilita un novo pacto co PSOE.
E por ultimo AGE, en quen
moit@s galeg@s
e non só do país depositaron a súa confianza, os primeiros
dándolle o voto, @s segund@s co devezo
de que a nova organización fose o alicerce da reconstrución da
esquerda no estado, que indicara un camiño; penso, aínda que non
transcorreu moito tempo, que os ánimos tanto de uns como de outr@s
fóronse arrefriando. AGE neste tempo non soubo ser máis que unha
forza parlamentar, pouco anticapitalista, amosando certa
inexperiencia que é lóxica, pero tamén xeitos de actuar na
institución, que non axudan a desenmascarala como a pedra angular e
a máxima creadora de consenso no sistema capitalista. Polo que AGE
penso, está a decepcionar máis a quen a votou e ós que non o
fixeron pero a puxeron de exemplo, é que non aparece na sociedade
galega como unha organización política que traballa como tal. Non
existe neste senso, seguen a existir ANOVA e EU, cada unha polo seu
lado o que convirte a AGE nunha agrupación de oportunistas feita
para evitar uns resultados electorais decepcionantes. Ademais a
fractura en AGE pódese afondar segundo se aproximen as eleccións
municipais e se poñan por enriba dos intereses de clase, os espurios
intereses da organización que cada un representa, esquecendo as
propostas feitas na campaña ó Parlamento.
Que facer nestas
circunstancias?. E refírome a numerosa persoas de esquerda golpeadas
pola crise que non ven unha saída na loita parlamentar ou nas
convocatorias sindicais. En primeiro lugar a pesares de que vivimos
un proceso político que pode levar a moit@s
a quedarse na casa, son momentos de estar na rúa, de loitar, falar,
unir activistas, ir concretando propostas, para o que se necesita en
segundo lugar, fuxir do sectarismo, tentar agrupar ó máximo número
aínda que moitas veces non coincida en todo con nós e ir
configurando o que pode ser un agrupamento amplo, capaz de influír
sobre determinadas forzas políticas, movementos etc, que poña as
bases para loitar por outra sociedade, ese é o cambio de rumbo que
Galicia precisa.
Cando remataba este
artigo para colgar no blog, publicanse dúas noticias que corroboran
esta situación de crise en Galicia, a aparición do presidente
Feijoo en fotos cun condenado por narcotráfico e as mentiras
posteriores sobre a duración da súa amizade, e as dificultades
económicas da empresa transnacional Pescanova.
En Galicia no mes de
abril de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario