25 DE NOVEMBRO DÍA INTERNACIONAL CONTRA A VIOLENCIA DE XÉNERO.

Xulia Mirón

Dúas políticas opostas para enfrontalas

Estamos ás portas dun novo 25N día Internacional contra a violencia de xénero, e os sectores máis oprimidos da sociedade seguen sendo protagonistas das loitas que se están dando a nivel mundial, contra a corrupción dos gobernos e en defensa dos seus dereitos.

Nos últimos anos, datas tan significativas como o 8 de marzo e o 25 de novembro enchen as rúas para denunciar a situación de desigualdade  e a violencia que sofren as mulleres todos os días; a toma de conciencia entre o conxunto da poboación fai que se convoquen minutos de silencio diante das institucións cada vez que se produce un asasinato, onde saen todos os partidos, desde o PSOE, que se di feminista, até o máis afastado das teorías do feminismo como o PP.

Pero todo iso queda enterrado no lodo cando os partidos que gobernan aplican recortes e privatizan todos os servizos públicos. Onde quedan as políticas de igualdade reais, para que esta secuela social que é a violencia contra as mulleres e as persoas LGTBI sexa erradicada? Esta hipocrisía ?politicamente correcta? está a dar ás a un sector da sociedade, que se está agrupando ao redor do discurso fío fascista e duramente reaccionario de Vox.

A violencia contra as persoas oprimidas non cesa

O mundo nestes momentos esta convulso, grandes mobilizacións en todo o mundo están a dar lugar a dimisións de ministros/as; até caen gobernos, porque a crise golpea nos sectores máis empobrecidos. Mentres, as persoas máis oprimidas saen a denunciar a homofóbia, o racismo, as violacións, agresións, asasinatos e a denunciar esta violencia estrutural que os gobernos burgueses manteñen desde as institucións e oprímenas coas súas políticas neoliberais, para seguir mantendo unha sociedade patriarcal e o sistema capitalista.

En América Latina están a darse unha sucesión de levantamentos populares onde, do mesmo xeito que no recente golpe de estado en Bolivia, as forzas de represión están a utilizar vexacións, abusos sexuais, asasinatos, etc., para defender a “orde social” establecido.

Se imos-nos a Oriente Medio, o goberno de Turquía, amigo e colaborador da Unión Europea retén  en condicións inhumanas nas súas fronteiras a persoas Sirias a cambio dunhas moedas; ese goberno tan “democrático”, prohibiu as manifestacións do 8 de marzo, e a do movemento LGTBI “para protexer a saúde pública e a moral”, o  que provocou  grandes enfrontamentos coa policía, e agora co permiso da EE UU está a atacar á poboación kurda de Siria, que alcanzara importantes cotas de igualdade de xénero.

Non deixemos de mencionar aos países europeos, onde un informe de Amnistía Internacional denuncia a situación real dos países nórdicos, que se pon como exemplo de igualdade. O informe fala de que  a pesar de ter algunhas das leis máis progresistas en igualdade persisten estereotipos de xénero, e en moitos casos as vítimas non denuncian por que o proceso é longo e en ocasións os violadores e agresores quedan impunes; a xustiza, como en tantos outros lugares, moitas veces ignora, e nega os feitos tolerando estas actuacións, demostrando que non é un problema exclusivamente legal, senón estrutural ao propio sistema.

Leis de igualdade real ou papel mollado

No estado español nada novo baixo o horizonte. A pesar de que o goberno Zapatero foi un dos primeiros en aprobar leis de igualdade, a día de hoxe estamos como hai anos, se non peor. As sentenzas de “a manada” e outras do estilo demostran unha vez máis que non serve que se aproben leis se as políticas que se aplican son neoliberais.

Os feitos demóstrano; cada 25N os partidos políticos do arco parlamentario saen nos faladoiros televisivos dando datos das mortes, agresións, ataques homófobos, etc., demostrando que manexan ben os datos pero ao día seguen aplicando as mesmas políticas, e non se atalla de verdade  o que produce esta secuela social, a violencia contra as persoas oprimidas, a desigualdade social intrínseca 

En corenta anos de democracia conquistáronse moitos dereitos tras unha dura loita, como as liberdades públicas, o divorcio, dereito á sindicalización, “des penalización” do aborto, sanidade e educación pública, dereitos do movemento LGTBI,... Con todo, están a ser aniquilados polos gobernos, abrindo a porta a unha volta ao pasado e a ter que escoitar cousas como  que as mulleres temos que  volver a “aprender a coser”

Recortes e privatización dos  servizos públicos

De que serven os minutos de silencio cando temos unha xustiza falta de recursos, onde máis de 30 capitais de provincia non contan con xulgados especializados en violencia, cando hai atasco nos procesos por falta de persoal?; e, sobre todo, onde está a imparcialidade da xustiza con xuíces/zas que ditan sentenzas onde as vítimas teñen que demostrar os feitos, con claros rumbos sexistas, machistas e homófobos?.

De que serve o Observatorio de Igualdade cun goberno “progresista”, se realmente un sector tan importante como é a Atención Primaria en sanidade, que é o primeiro chanzo para a detección de posibles malos tratos, está baixo mínimos, desmantelándose sobre todo no rural?. Aumentan os suicidios pero recórtase en saúde mental. De que serven eses minutos de silencio? As vítimas e os seus familiares queren feitos, non promesas electorais.

Na época de Zapatero falouse de impulsar o cuarto alicerce, atención ás persoas maiores e dependentes. Onde quedo aquilo? Nun saúdo á bandeira. Esa lei quedou en punto morto, as persoas morren antes de recibir nada do Estado, e son as familias, sobre todo as mulleres as que seguen coidándoas. Esta lei só serviu para que as empresas privadas do sector aumentasen os seus beneficios á conta dun mal servizo e a precariedade das súas traballadoras.

De feito todos os partidos que gobernan actuaron da mesma forma ante a última crise: recortes e privatizacións para rescatar á banca,  empresas e aseguradoras. Aprobaron reformas laborais recortando salarios para que as empresas sigan gañando, aquí no estado español reformaron a constitución no seu artigo 135 para pagar a súa débeda, que non é a nosa.

Falar nos parlamentos, concellos, de minutos de silencio nas portas das institucións sobre a violencia é hipócrita cando a túa política é facer todo o que fomenta a desigualdade social e a violencia.

A violencia do sistema

Analizar e coñecer as raíces desta violencia como unha cuestión moral non deixa espazo á análise da historia e as súas contradicións, porque a historia demostra día a día con feitos que esta violencia non só se sofre na contorna familiar; sófrese nas nosas relacións sociais, xa sexa no traballo asalariado (por raza, por sexo), na rúa, cando se nos trata como obxectos sexuais, ou se nos estigmatiza con estereotipos, en todos os ámbitos da vida; por iso non podemos separar unha das outras.

Pero está violencia estrutural, económica, non é exercida de maneira abstracta por un ente que está por encima do ben e do mal como se dun deus tratásese; esta violencia é exercida a través do Estado que ten o monopolio do poder político a través das súas leis, e a administración da xustiza ao servizo da defensa da propiedade privada, e por tanto, da explotación e opresión. Calquera desafío a ese monopolio da violencia é considerada como delincuencia, e atenta contra as leis e a orde capitalista e por tanto é perseguida, castigada e aniquilada.

As leis aprobadas polos gobernos teñen un claro obxectivo: xestionar os intereses da burguesía. Confiar na lexislación como garantía de "protección" ou "liberdade", é crer en “fadas madriñas”. O Estado, que lexisla segundo os intereses nese momento, pode facelo ocasionalmente, e sempre baixo presión social, a favor dos dereitos das persoas oprimidas, pero, por iso mesmo, fai as leis que aproben sexan formais; porque gobernan para os empresarios/as e os opresores.

Acabar con esta secuela social, gobernar como até agora?

O acordo do PSOE con Unidas Podemos fai unha declaración de principios de “políticas feministas”. Tal e como se viu, se non se atacan as súas verdadeiras raíces, dentro de catro anos, ou cando sexan as eleccións, volverán prometer outras máis; isto é o que significa gobernar como até agora.

Se de verdade quérese acabar con esta secuela social, non se poden facer políticas económicas e sociais que fomentan os recortes e a desigualdade, subvencionando a colexios que segregan por sexos, privatizando a sanidade, manteñen sen contido a dependencia, etc.

A loita pola diversidade, pola igualdade, polo respecto ás minorías.., é parte da loita contra a violencia xeral deste sistema e a sociedade patriarcal; por iso dicimos que é necesario un programa que rompa barreiras e mova conciencias loitando por unha sociedade máis humana, como dicía Marx. Co fin da propiedade privada se poñerán os alicerces para comezar a construír unha verdadeira sociedade onde as opresións comecen a dar pasos na súa liberación total por unha sociedade socialista.

O triunfo da revolución proletaria debe crear as bases materiais para a socialización do traballo doméstico e pór os fundamentos da completa igualdade económica e social da muller; esta reconstrución socialista da sociedade, que coloca sobre novas bases todas as relacións humanas, non se poderá realizar de forma inmediata e automática. Durante o período da transición ao socialismo continuará a loita por erradicar todas as formas de opresión herdadas da sociedade de clases. Por exemplo, a división social do traballo entre tarefas femininas e masculinas debe eliminarse de todas as esferas da actividade, desde a vida diaria até nos centros de traballo. Haberá que tomar decisións respecto da distribución dos recursos, desenvolver un plan económico que reflicta as necesidades sociais das mulleres e permita a socialización o máis rápida posible das tarefas domésticas.

A nosa estratexia clasista, a nosa loita contra a opresión das mulleres, a nosa resposta de como mobilizalas xunto á clase obreira, ten tres facetas; as nosas reivindicacións políticas, os nosos métodos de loita e a nosa independencia de clase.

Galiza, 21/11/19